|
کارایی فلووکسامین در جلوگیری از روند پیری سلول‌های بنیادی عصبی موش در مدل القاء شده با دی گالاکتوز در محیط کشت
|
مهرزاد جعفری برمک1   ، ساناز باقری2 ، امیر قنبری3 ، سعید جاودان سیرت4 |
1- مرکز تحقیقات سلولی مولکولی، دانشگاه علوم پزشکی یاسوج، یاسوج، ایران
2- کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی یاسوج، یاسوج، ایران
3- مرکز تحقیقات گیاهان دارویی، دانشگاه علوم پزشکی یاسوج، یاسوج، ایران،
4- مرکز تحقیقات سلولی مولکولی، دانشگاه علوم پزشکی یاسوج، یاسوج، ایران ، drsjsirat@gmail.com |
|
|
چکیده: (799 مشاهده) |
زمینه و هدف: پیری سلول یک فرآیند غیرقابل بازگشت در سلول‌ها است که تحت تأثیر عوامل مختلفی مانند استرس اکسیداتیو و التهاب قرار می‌گیرد و اهمیت این موضوع در تأثیر آن بر سلول‌های بنیادی عصبی بیشتر می‌شود. فلووکسامین در غلظت‌های مناسب تکثیر و تمایز سلول‌های بنیادی عصبی را به گلیال‌ها و نورون‌ها فراهم کرده و فاکتورهای التهابی را تعدیل می‌کند. بنابراین این مطالعه با هدف تعیین کارایی فلووکسامین در جلوگیری از روند پیری سلول‌های بنیادی عصبی موش در مدل القاء شده با دی‌گالاکتوز در محیط کشت طراحی شد.
روش بررسی: این یک مطالعه تجربی می‌باشد که در سال 1402انجام شد. سلول‌های بنیادی عصبی را از ناحیه ساب ونتریکولار مغز موش نر بالغ جداسازی کرده و به روش استاندارد کشت داده تا نوروسفرها ایجاد شدند. زنده مانی سلولی، تعداد نوروسفر و سلول‌ها در گروه‌های کنترل، گروه تیمار دی ـ گالاکتوز(20 میلی گرم در سی سی) و گروه‌های تیمار با فلووکسامین با غلظت‌های مختلف و گروه‌های توام دی ـ گالاکتوز با فلووکسامین به روش MTT انجام شد. هم‌چنین تعداد نوروسفر، تعداد سلول‌های تکثیر شونده و سلول‌های پیر شمارش شدند. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس یک‌طرفه تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: زنده مانی سلول‌های بنیادی عصبی در گروه فلووکسامین در غلظت پایین در مقایسه با گروه کنترل افزایش و با افزایش دوز کاهش معنی‌دار آماری داشته است(001/0p<) و در گروه دی ـ گالاکتوز کاهش معنی‌داری نسبت به گروه کنترل داشت(01/0p<) تیمار توأم فلووکسامین با دوز پایین در مقایسه با گروه دی ـ گالاکتوز افزایش معنی دار(001/0p<) و در گروه‌های با دوز بالا کاهش معنی‌دار آماری نشان داد. تعداد نوروسفرها در گروه دی ـ گالاکتوز در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی‌دار آماری (001/0p<) و در گروه توأم دی ـ گالاکتوز با فلووکسامین دوز 50 نانومولاردر مقایسه با گروه دی ـ گالاکتوز افزایش معنی‌دار آماری داشت(01/0p<). میانگین تعداد سلول‌های BrdU مثبت در گروه فلووکسامین 100 در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی‌دار آماری(001/0p<). و در گروه دی ـ گالاکتوز در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی‌دار آماری داشت(01/0p<). تیمار توأم دی ـ گالاکتوز با فلووکسامین در دوزهای پایین موجب افزایش تعداد سلول‌های BrdU مثبت در مقایسه با گروه دی ـ گالاکتوز گردید. میانگین تعداد سلول‌های بنیادی عصبی در گروه‌های دی ـ گالاکتوز نسبت به گروه کنترل کاهش معنی‌دار و تیمار توأم دی ـ گالاکتوز با فلووکسامین در دوزهای 50 در مقایسه با گروه دی ـ گالاکتوز افزایش آماری نشان دادند(001/0p<). میانگین تعداد سلول‌های پیر با افزایش دوز فلووکسامین در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی‌دار و تیمار با دی ـ گالاکتوز تعداد سلول‌های پیررا افزایش داد. تیمارتوأم دی ـ گالاکتوز با فلووکسامین در غلظت‌های کم در مقایسه با گروه دی‌ـ گالاکتوز کاهش معنی‌دار آماری در تعداد سلول‌های پیر نشان داد(0001/0p<).
نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد فلووکسامین که معمولاً برای درمان افسردگی و اختلالات وسواس استفاده می‌شود، زنده ماندن و بقای سلولی را در دوزهای پایین افزایش می‌دهد، اما در دوزهای بالا بسیار سمی است و می‌تواند عوامل مرتبط با پیری و پیری را در سلول‌های بنیادی عصبی القا کند. پژوهش‌های بیشتری برای درک این اثرات در موجودات آزمایشگاهی و زنده مورد نیاز است.
|
|
| واژه‌های کلیدی: فلووکسامین، پیری، دی گالاکتوز، سلول‌های بنیادی عصبی |
|
|
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
آناتومی
دریافت: 1403/6/4 | پذیرش: 1403/9/25 | انتشار: 1403/11/16
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
