|
کارایی فلووکسامین درجلوگیری از روند پیری سلول های بنیادی عصبی موش در مدل القاء شده با دی گالاکتوز در محیط کشت
|
امیر قتبری1   ، مهرزاد جعفری برمک ، ساناز باقری ، سعید جاودان سیرت |
| 1- ، amirghanbari52@yahoo.com |
|
|
چکیده: (544 مشاهده) |
زمینه و هدف:
پیری سلول یک فرآیند غیرقابل بازگشت در سلول ها است که تحت تأثیر عوامل مختلفی مانند استرس اکسیداتیو و التهاب قرار می‌گیرد و اهمیت این موضوع در تأثیر آن بر سلولهای بنیادی عصبی بیشتر می‌شود. فلووکسامین در غلظت های مناسب تکثیر و تمایز سلول های بنیادی عصبی را به گلیال ها و نورون ها فراهم کرده و فاکتورهای التهابی را تعدیل می کند . بنابراین با توجه به مکانیسم فرایند پیری بر سلولهای بنیادی عصبی ، این مطالعه به بررسی اثرات فلووکسامین در محیط کشت می‌پردازد.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی ، ابتدا سلول های بنیادی عصبی را از ناحیه ساب ونتریکولار مغز موش نر بالغ جداسازی کرده و در حضور فاکتور رشد اپیدرمی و فاکتور رشد فیبروبلاستی، تکثیر و کلونی های سلول نوروسفر ایجاد شدند. زنده مانی نوروسفرها در پانزده گروه شامل گروه کنترل ، گروه تیمار با غلظت 20 میکرومولار دی- گالاکتوز وگروه های تیمار با فلووکسامین با غلظت های مختلف و گروه های توام دی - گالاکتوز با فلووکسامین به روش MTT انجام شد. همچنین تعداد نوروسفر، تعداد سلول های منتج از هر نوروسفر و تعدادسلولهای پیر شمارش شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده نرم افزار گراف پد و از آزمون واریانس یکطرفه تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج: میانگین داده های حاصل از زنده مانی سلولهای بنیادی عصبی درگروه فلووکسامین 25 و 50 نانومولاردر مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی دار و با افزایش دوز کاهش معنی دار آماری داشته است(p<0.001). همچنین زنده مانی سلول ها در گروه دی- گالاکتوز کاهش معنی داری نسبت به گروه کنترل داشت( p<0.01) که در تیمار توام با فلووکسامین با دوز پایین در مقایسه با گروه دی - گالاکتوز افزایش معنی دار( p<0.001) و در گروه های با دوز بالا کاهش معنی دار آماری نشان داد. تعداد نوروسفرها در گروه دی- گالاکتوز در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی دار آماری داشت(p<0.001). همچنین تعداد نوروسفرها در گروه توام دی- گالاکتوزبا فلووکسامین دوز 50 نانومولاردر مقایسه با گروه دی – گالاکتوز افزایش معنی دار آماری داشت(p<0.01). تعداد سلول های BrdU مثبت در گروه فلووکسامین 100 در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی دار آماری نشان می دهد(p<0.001). همچنین تعداد سلولهای BrdU مثبت در گروه دی- گالاکتوز در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی دار آماری داشت(p<0.01). تیمار توام دی-گالاکتوزبا فلووکسامین در دوزهای پایین موجب افزایش تعداد سلول های BrdU مثبت در مقایسه با گروه دی- گالاکتوز گردید. میانگین تعداد سلول های بنیادی عصبی در گروه های دی- گالاکتوز نسبت به گروه کنترل کاهش معنی دار و تیمارتوام دی- گالاکتوز با فلووکسامین در دوزهای 50 در مقایسه با گروه دی- گالاکتوز افزایش آماری نشان دادند(p<0.001). میانگین تعداد سلول های پیر با افزایش دوز فلووکسامین در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی دار نشان داد . همچنین تیماربا دی- گالاکتوزتعداد سلول های پیررا نسبت به گروه کنترل افزایش داد و تیمارتوام دی- گالاکتوزبا فلووکسامین در غلظت های 25 و 50 نانومولاردر مقایسه با گروه دی- گالاکتوز کاهش معنی دارآماری درتعداد سلول های پیر نشان داد(p<0.0001).
نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که فلووکسامین که معمولاً برای درمان افسردگی و اختلالات وسواس استفاده می شود، زنده ماندن و بقای سلولی را در دوزهای پایین افزایش می دهد، اما در دوزهای بالا بسیار سمی است و می تواند عوامل مرتبط با پیری و پیری را در سلول های بنیادی عصبی القا کند. تحقیقات بیشتری برای درک این اثرات در موجودات آزمایشگاهی و زنده مورد نیاز است.
|
|
| واژه‌های کلیدی: فلووکسامین، پیری، دی گالاکتوز، سلول های بنیادی عصبی |
|
|
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
آناتومی
دریافت: 1403/6/4 | پذیرش: 1403/9/25 | انتشار: 1403/11/16
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
