مقدمه و هدف: مطالعات انجام شده بر روی مدل های حیوانی، تاثیر مفید سولفات روی بر بهبود زخم ها را نشان داده اند، اما تحقیقات محدودی در مورد تاثیر روی بر زخم معده و اثنی عشر بر روی انسان انجام شده است و میزان تاثیر آن در انسان نامشخص است. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر سولفات روی بر بیماری زخم معده و اثنی عشر انجام گردید. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سو کور بر روی افراد مراجعه کننده به درمانگاه آندوسکوپی بیمارستان بعثت سنندج در سال 1383ـ 1382 در دو گروه مداخله 46) نفر) و کنترل 58) نفر) انجام شد. بیماران در صورت داشتن زخم در معده و اثنی عشر وارد مطالعه شدند. به همه بیماران، درمان چهار دارویی شامل؛ آموکسی سیلین، مترونیدازول، امپرازول و بیسموت داده شد. کپسول سولفات روی به میزان یک کپسول 220 میلی گرمی به صورت یک روز در میان به رژیم دارویی گروه مداخله اضافه شد. از بیماران بعد از 4 هفته پرسشنامه مجدد تکمیل شده و آندوسکوپی مجدد نیز انجام گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزارSPSS و شاخص های توصیفی و آزمون های آماری مجذور کای، فیشر و تی آنالیز گردید. یافته ها: دو گروه مداخله و کنترل از نظر عواملی مانند؛ محل سکونت، مصرف سیگار و الکل و داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی و اندازه زخم قبل از درمان تفاوت معنی داری نداشتند. میانگین اندازه زخم در گروه مداخله قبل و بعد از درمان به ترتیب؛ 17.72±24.65 و 7.3±3.8 میلی متر و در گروه کنترل 21.22±22.51 و 10.8±5.7 میلی متر بود که بین گروه مداخله و کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: ترکیبات روی می تواند جزو داروهای موثر در بهبود پپتیک اولسر باشند و به ترمیم زخم ها کمک کنند، ولی انجام مطالعات بیشتر با دوزهای بالاتر جهت تعیین دوز موثر روی توصیه می گردد.