پیش زمینه و هدف: یافته­های اخیر علم زیست شناسی زمانی(شناخت تاثیرات زمان بر متغیر های فیزیولوژیک) نشان می دهد بدن انسان در شبانه روز متحمل تغییرات زیادی می شود و در هر ساعت توانایی خاصی دارد و مسابقه در صبح هنگام ورزشکاران را با مشکل افزایش حساسیت به عفونت و التهاب مواجه می سازد.  بدین منظور هدف این پژوهش بررسی تاثیر دو هفته برنامه تمرینی ویژه صبح و عصر بر عملکرد و سطوح پلاسمایی اینترلوکین-17 و کورتیزول ووشوکاران پسر می­باشد.

مواد و روش کار: به همین منظور 14 پسر ورزشکار به صورت هدفمند انتخاب و پس از اجرای آزمون های بروس و رست در دو گروه همسان قرار گرفتند: گروه تمرینی صبح (7 نفر) و گروه تمرینی عصر(7 نفر). آزمودنی ها به مدت دو هفته و هفته­ای شش جلسه تحت یک برنامه­ی تمرینی ویژه­ی ورزش ساندا قرار گرفتند. مقادیر توان بی هوازی اوج، توان بی هوازی میانگین، توان بی هوازی حداقل و شاخص خستگی آزمودنی­ها با آزمون میدانی رست اندازه گیری شد. برای اندازه­گیری متغیر­های وابسته، نمونه خونی آزمودنی­ها در حالت ناشتا و 24 ساعت قبل از اولین جلسه­ی تمرینی (در حالت پایه)، بلافاصله پس از آزمون رست و 48 ساعت پس از آخرین جلسه­ی تمرینی، در ساعت 9 صبح جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از روش­های آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر، آزمون t وابسته و مستقل و کوواریانس استفاده شد.

یافته­ها: نتایج نشان داد پس از 2 هفته تمرین ویژه­ی ورزش ساندا مقادیر اینترلوکین-17 پلاسما در آزمودنی­های گروه صبح در مقایسه با گروه عصر، به طور معنی­داری کاهش یافت(0.05>P) ولی تفاوت معنی­داری در مقادیر کورتیزول و عملکرد بین دو گروه مشاهده نشد(0.05>P)

نتیجه­گیری: احتمالا انتقال زمان تمرین به صبح هنگام، دو هفته مانده به مسابقه­ی در زمان صبح، فاکتور های التهابی مانند اینترلوکین-17 را در پسران سانداکار کاهش می­دهد. بنابراین به نظر می رسد که انتقال دو هفته ای زمان تمرین از عصر هنگام به صبح هنگام می تواند ایمنی ورزشکاران را در طی مسابقه افزایش دهد.