زمینه و هدف: روش‌های درمانی مختلفی پس از آسیب طناب نخاعی شامل تمرینات مقاومتی زمینی، آب درمانی، تمرین لوکوموتور با حمایت وزن و تحریک الکتریکی عملکردی وجود دارد. بنابراین، هدف از این پژوهش مقایسه تأثیر تمرین رایج و تمرین لوکوموتور بر سطوح سرمی‌فاکتور عصبی مشتق­شده از مغز (BDNF) و کیفیت زندگی افراد پاراپلژی ناقص بود.

روش بررسی: این مطالعه از نوع نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون است. تعداد 17 نفر  بیمار مبتلا به ضایعه نخاعی پاراپلژی به صورت در دسترس و داوطلبانه به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. این آزمودنی‌ها به طور تصادفی به دو گروه تمرین لوکوموتور با حمایت وزن(10 = تعداد) و گروه تمرین رایج(7 =تعداد) تقسیم شدند. آزمودنی‌ها در یک دوره 12 هفته­ای، 4 جلسه 60 دقیقه‌ای در هفته شرکت کردند. برای ارزیابی عملکرد حرکتی افراد ضایعه نخاعی ناقص از سرعت راه رفتن افراد ضایعه نخاعی استفاده گردید. پرسشنامهSF-36  برای ارزیابی کیفیت زندگی از نظر وضعیت جسمانی و روانی استفاده شد که به وسیله ترکیب نمرات حیطه‌های هشت­گانه تشکیل دهنده سلامت به دست می­آید. هم‌چنین سطوح سرمیBDNF به وسیله کیت الایزا اندازه­گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های تی مستقل و تی زوجی تجزیه و تحلیل شدند.

یافته­ها: در گروه تمرین لوکوموتور در مقایسه با گروه تمرینات رایج، کاهش معنی­داری(009/0=p) در غلظت BDNF سرمی‌وجود داشت. داده­ها تفاوت معنی­داری در نمره عملکرد جسمانی(PF) (039/0=p)، انرژی و خستگی(VI) (002/0=p)، سلامت روحی(MH) (004/0=p) و سلامت عمومی(GH) (025/0=p) نشان داد، اما تفاوت معنی­داری در نمره محدودیت در نقش جسمانی(RP) (897/0=p)، درد جسمانی(BP) (780/0=p)، عملکرد اجتماعی(SF) (068/0=p) و محدودیت در نقش احساسی(RE) (434/0=p) مشاهده نشد. هم‌چنین تفاوت معنی­داری در کیفیت زندگی از نظر جسمی‌و (313/0=p) روانی(257/0=p) بین دو گروه وجود نداشت.

نتیجه­گیری: در برخی از ابعاد کیفیت زندگی تفاوت معنی­داری بین دو نوع مداخله توانبخشی وجود دارد، اما در مجموع هر دو نوع تمرین دستاوردهای مؤثر و یکسانی در بهبود کیفیت زندگی افراد پاراپلژی به همراه داشت. هم‌چنین، تمرینات لوکوموتور در مقایسه با تمرین‌های رایج می‌تواند در روند بهبود عملکرد حرکتی  افراد پاراپلژی مؤثرتر است.