اسحاق موسوی، مهرداد کلانتری، مریم اسماعیلی،
دوره ۱۸، شماره ۷ - ( ۸-۱۳۹۲ )
چکیده
زمینه و هدف: نظر به اینکه جانبازان به عنوان یکی از مهم‌ترین گروه‌های هدف جهت ارایه خدمات درمانی، روانشناختی و اجتماعی به حساب می‌آید، هدف این مطالعه بررسی میزان اثربخشی بازگویی روانشناختی و مداخلات رفتاری به شیوه گروهی بر کاهش علایم اختلال استرس پس از سانحه جانبازان در شهر یاسوج بود.
روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، از بین جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه تعداد ۲۰ نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه مساوی آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش مقیاس اختلال استرس پس از ضربه می‌سی‌سی‌پی(M-PTSD) بود که قبل از آموزش بر روی هر دو گروه اجرا شد، سپس بازگویی روانشناختی در یک جلسه و مداخلات رفتاری در ۶جلسه ۹۰ دقیقه‌ای و به صورت هفته‌ای یک جلسه صرفاً برای گروه آزمایش اجرا شد. سپس از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد و به منظور تعیین اثر آموزش پس از سه ماه هر دو گروه مورد پیگیری قرار گرفتند. دادهها با آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار نمرات اختلال استرس پس از سانحه در افراد گروه های آزمایش و کنترل پس از مداخله به ترتیب؛ ۲۷/۱۱±۶/۱۰۳ و ۶۸/۸±۴/۱۱۲ بود که بین آنها تفاوت معنیداری مشاهده شد(۰۵/۰p<).
نتیجه‌گیری: روش درمانی بازگویی روانشناختی و مداخلات رفتاری مورد بررسی می‌تواند در درمان اختلال استرس پس از ضربه مزمن مؤثر باشد، این روش اثر درمانی خود را حتی بعد از سه ماه حفظ کرد.
واژه‌های کلیدی: استرس پس از سانحه، بازگویی روانشناختی، مداخلات رفتاری
