۴ نتیجه برای نورون
ناهید صادقی، مختار مختاری، امیر قنبری، فاطمه صناعی‌مقدم، مهرزاد جعفری، زینب صناعی مقدم، امرالله روزبهی،
دوره ۱۵، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۸۹ )
چکیده
مقدمه و هدف: مواد مؤثر سنبل‌الطیب در صنایع داروسازی استفاده فراوانی دارند و به عنوان آرامبخش، ضد تشنج، خوابآور و نیز برای درمان افسردگی مورد استفاده قرار میگیرند. با توجه به وجود گزارش‌هایی مبنی بر اثرات آرام‌بخشی و ضد افسردگی گیاه سنبل‌الطیب هدف از این مطالعه تأثیر عصاره هیدروالکلی ریشه گیاه سنبل‌الطیب بر تعداد و اندازه نورونهای هسته رافه ماگنوس موش صحرایی بالغ بود.
مواد و روش‌ها: این یک مطالعه تجربی است که در سال ۱۳۸۸ در دانشگاه علوم پزشکی یاسوج انجام شد. از ۴۰ سر موش صحرایی بالغ نژاد ویستار با وزن ۲۵۰ـ۱۷۰ گرم استفاده شد. موش‌ها به طور تصادفی به ۴ گروه شامل؛ یک گروه کنترل و سه گروه آزمایش تقسیم شدند. به موش‌های گروه آزمایش روزانه عصاره هیدروالکلی ریشه گیاه سنبل‌الطیب با دوزهای ۳۰۰، ۴۰۰ و ۶۰۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن و به گروه کنترل آب مقطر داده شد. بعد از یک ماه برای بررسی بافت‌شناسی، حیوانات از طریق تزریق داخل قلبی پرفیوژ شده و پس از آمادش بافتی مقاطع ۱۰ میکرومتری از ناحیه هسته رافه ماگنوس تهیه گردید. مقاطع با هماتوکسیلین و ائوزین رنگ‌آمیزی گردید و تغییرات هیسیتولوژیک ایجاد شده در نورونهای این هسته با میکروسکوپ نوری بررسی شدند. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و ال‌اس‌دی تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: میانگین تعداد نورونهای هسته رافه ماگنوس موش صحرایی در گروه‌های آزمایش نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی‌داری نشان نداد. مقایسه میانگین قطر بزرگ و کوچک نورون‌ها تفاوت معنی‌داری در گروه‌های آزمایش نسبت به گروه کنترل نشان داد(۰۰۱/۰p<). هسته نورون‌ها در گروه‌های آزمایش روشن‌تر از گروه کنترل بود.
نتیجه‌گیری: عصاره هیدروالکلی ریشه گیاه سنبل‌الطیب بر تعداد نورونهای هسته رافه ماگنوس تأثیر ندارد، اما بر اندازه نورونهای این هسته مؤثر می‌باشد که بیان کننده افزایش فعالیت این نورون‌ها و در نتیجه افزایش ترشح سروتونین می‌باشد.
محمود عابدین زاده، کریم رستگار، اسدالله ظریفکار،
دوره ۱۶، شماره ۴ - ( ۷-۱۳۹۰ )
چکیده
زمینه و هدف: بیماری آلزایمر با از دست رفتن پیش‌رونده حافظه همراه است. شیوع این بیماری در افراد دیابتی تقریباً دو برابر بقیه است. یافته‌های جدید نشانگر اثرات مفید پپتید C در رت‌های دیابتی است. هدف از این مطالعه بررسی اثر پپتیدC بر اختلال حافظه کاری و آپوپتوز نورونی ناشی از بتا آمیلوئید در موش‌های صحرایی دیابتی شده بود.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی که در سال ۱۳۸۸ در دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد، تعداد ۵۰ سر موش نر نژاد اسپراگ دالی به طور تصادفی به ۵ گروه؛ کنترل، دیابتی نوع یک، دیابتی پپتیدC، دیابتی بتا آمیلوئید و دیابتی بتا آمیلوئید و پپتیدC تقسیم شدند. آپوپتوز نورونی به کمک روش رنگ‌آمیزی تانل بررسی شد. دیابت با تزریق داخل وریدی استرپتوزوتوسین القاء گردید. مدت زمان ۲۶ روز پس از شروع دیابت، تست‌های رفتاری شروع گردید و سه روز طول کشیدند. داده‌ها با آزمون‌های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و تست توکی تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: در مقایسه با گروه کنترل، در تمام گروه‌های دیابتی اختلال حافظه کاری دیده شد، ولی بتا آمیلوئید اختلال شدیدتری در حافظه کاری گروه‌های دیابتی ایجاد کرد. پپتیدC توانست به طور معنی‌داری این اختلال را کاهش دهد(۰۵/۰p<). تنها در گروه دیابتی بتا آمیلوئید، آپوپتوز نورونی چشمگیر مشاهده شد و پپتیدC توانست به طور معنی‌داری میزان آن را کاهش دهد(۰۵/۰p<).
نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد، پپتیدC میتواند اختلال حافظه و آپوپتوز نورونی را در موش‌های دیابتی کاهش دهد.
، ، ، ، ،
دوره ۱۹، شماره ۶ - ( ۶-۱۳۹۳ )
چکیده
مقدمه: نظر به این که تولید رادیکال های آزاد و پراکسیداسیون لیپیدی برای سلامتی مضر هستند. هدف این مطالعه تأثیر عصاره الکلی جفت بر میزان پراکسیداسیون لیپیدی و ساختار بافتی شکنج دندانه‌ای مغز متعاقب ایسکمی‌در موش صحرایی بود.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۳۰ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به ۳ گروه مساوی آزمایشی ۱ و ۲ که به ترتیب ۵۰۰ و ۱۰۰۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم عصاره الکلی جفت دریافت کردند و کنترل که در زمانی مشابه آب مقطر داده شد، تقسیم شدند. در کلیه گروه‌ها شریان کاروتید مشترک دو طرف برای ۱۵ دقیقه مسدود و سپس باز شد. بعد از ۱۵ روز موش ها کشته شدند و نیمکره راست مغز آنها برای مطالعات بافت شناسی و نیمکره چپ آنها برای تعیین میزان مالون دی الدهید مورد استفاده قرار گرفت. داده‌ها با آزمون آماری آنالیز واریانس یکطرفه تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: میانگین تعداد سلولهای گرانولار در شکنج دندانه‌ای گروه‌های آزمایش ۱ و۲ به ترتیب ۵/۱±۵/۳۲ و ۸/۲±۲/۳۱ بود که تفاوت معنی‌داری با گروه کنترل نداشت(۰۵/۰p>). میانگین تعداد سلولهای پلی مورف و میزان مالون دی آلدهید در گروه‌های آزمایش ۱ و۲ به ترتیب۱±۷۱/۴، ۱/۰±۵۷/۸ و ۵/۲±۳۳/۵ ، ۳/۱±۰۵/۹ بود که تفاوت معنی‌داری با گروه کنترل نداشت(۰۵/۰p>).
نتیجه‌گیری: عصاره جفت نتوانست با مهار لیپید پراکسیداسیون از روند کاهش آسیب سلولهای عصبی متعاقب ایسکمی‌جلوگیری نماید.
دکتر امیر قنبری، دکتر مهرزاد جعفری برمک، دکتر حسن بردانیا،
دوره ۳۰، شماره ۳ - ( ۲-۱۴۰۴ )
چکیده
زمینه و هدف:
نورون زایی در طول زندگی هر فرد باید مداوم و پویا بوده تا کارایی قسمتهای مختلف مغز دچار ضعف و ناکارامدی نگردد. از طرفی حفاظت از نورونهای قدیمی نیز میتواند راهگشا باشد بنابراین مواد سنتتزی که بتواند همزمان هر دو عملکرد حفاظت و نورون زایی را داشته باشد میتواند گزینه مناسبی برای دارو رسانی هدفمند در بیماریهای مغزی و پیری باشد به طور خاص، آگماتین به دلیل نقش آن به عنوان یک پیش ساز پلی آمین و توانایی آن در عبور از سد خونی مغزی و در عین حال مهار اکسید نیتریک سنتاز مفید و داشتن نقش حفاظتی و نورون زایی گزارش شده میتواند گزینه مناسبی در دارو رسانی هدفمند در محافظت ونورون زایی باشد . بنابراین این تحقیق با هدف داروسانی هدفمند با نانولیپوزم و بررسی اثرات آن بر روی تکثیر و تمایز سلولهای بنیادی عصبی انجام شد.
روش بررسی:
در این مطالعه تجربی - آزمایشگاهی ، ابتدا سلول های بنیادی عصبی را از ناحیه ساب ونتریکولار مغز موش بالغ جداسازی کرده و در حضور فاکتور رشد اپیدرمی و فاکتور رشد فیبروبلاستی، تکثیر و نوروسفرها ایجاد شدند. زنده مانی سلولی در شش گروه شامل گروه کنترل ، گروه نانولیپوزوم ، گروه آگماتین با غلظت های (۲۵ و ۵۰) و گروه های نانولیپوزوم تیمار با آگماتین با غلظت های (۲۵ و ۵۰) میکرومولار به روش MTT انجام شد. همچنین تعداد نوروسفر، تعداد سلول های منتج از هر نوروسفر و تعداد سلولهای عصبی و گلیال بدنبال تمایزشمارش شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون واریانس یکطرفه تجزیه و تحلیل شدند.
یافته ها:
زنده مانی سلولهای بنیادی عصبی درگروه های اگماتین بصورت وابسته به دوز افزایش یافت بطوریکه در گروه ۵۰و۱۰۰ میکرومولار نسبت به گروه آگماتین۱۰ میکرومولار افزایش معنی داری داشت(**p<۰,۰۱). میانگین تعداد نوروسفرها درگروه های نانولیپوزوم – آگماتین ۵۰ میکرومولار در مقایسه با گروه های لیپوزوم و کنترل افزایش معنی داری(*p<۰,۰۵,**p<۰.۰۱) نشان دادند. میانگین تعداد سلول های نورونی درگروه های نانولیپوزوم – آگماتین ۲۵و۵۰ در مقایسه با گروه های لیپوزوم و کنترل افزایش معنی داری(***p<۰,۰۰۰۱ ) نشان دادند.
نتیجه گیری: داده های حاصل از این مطالعه نشان داد که تیمار با آگماتین و نانو لیپوزوم حاوی آگماتین میتواند در تکثیر و تمایز سلولهای بنیادی موثر بوده و که این افزایش در تکثیر و تمایز در روش هدفمند با لیپوزوم در غلظت پایین تری از اگماتین موثر بوده که میتواند نشان دهنده هدفمندی سامانه لیپوزومی و ارزشمندی آن باشد.
