۴ نتیجه برای میدازولام
دکتر محمد علی سهم الدینی، شیوا بیگی زاده ،
دوره ۱۰، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۸۴ )
چکیده
چکیده:
مقدمه و هدف: تسکین درد در حین عمل جراحی و پس از آن از وظایف مهم متخصصیـــن بیهوشی می باشد. بی دردی منطقه ای که پس از تـــزریق داروهای مسکن به داخل فضای ساب آراکنوئید حاصل می شود نسبت بـــــه بی حســــی موضعی یا بی دردی سیستمیک عوارض کمتری داشته و بی دردی طولانـــــی تر و با کیفیت بالا ایجاد می کند. هـــدف از ایـــن مطالعه مقایسه اثرات بی دردی افزودن اپی نفرین، میدازولام و مخلوط میدازولام و نئوستیگمین به لیدوکائین در بی حسی نخاعی برای عمل جراحی رزکسیون پروستات از راه شکم می باشد.
مواد و روش ها: این تحقیق یک کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی بوده کــــــه در بیمارستان دکتر شریعتی فسا در سال ۱۳۸۳ انجـــــام شد. تعداد ۹۰ بیمار کاندید عمل جراحی انتخابی پروستات از راه شکم که در کلاس ۱ و ۲ تقسیم بندی انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا بودند به صورت تصادفی به ســـــه گروه تقسیم شدند. در گروه یک ۱۰۰ میلی گرم لیدوکائین ۵ درصد بعلاوه ۵ میکروگرم اپی نفرین، در گروه دو ۱۰۰ میلی گرم لیدوکائین ۵ درصد بعلاوه ۲ میلی گرم میدازولام و در گروه سه ۱۰۰ میلی گرم لیدوکائین ۵ درصد بعلاوه ۱ میلی گرم میدازولام توأم با ۲۵میکروگرم نئوستیگمیـــن در فضــــای ساب آراکنوئید تزریق گردید. سپس مدت زمان بی دردی و عوارض همراه نظیر تهوع و استفراغ، دپرسیون تنفسی و خواب آلودگی حین عمل و تا ۲۴ ساعت پس از عمل ثبت گردید. داده های جمع آوری شده از طریق نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های آماری مجذور کای و تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل گردید.
یافته ها: مدت زمان بـــــی دردی در گــــــروه یک ۵۹/۱۱±۲۰/۱۳۰ دقیقه ، در گـــــروه دو۹۰/۳۰ ±۶۰/۳۲۱ دقیقه و در گروه سه ۳۴/۵۳± ۸/۱۴۱۷ دقیقه مشاهده شد . میزان بروز تهوع و استفراغ در گروه یک ۵/۶ درصد، در گروه دو ۶ درصد و در گروه سه ۴/۱۹ درصد گزارش شد. خواب آلودگی و دپرسیون تنفسی در هر سه گروه گزارش نشد .
نتیجه گیری: بـــــا تجویـــز داخل نخاعی چند دارو که از محل های مختلف در مسیر درد عمل کرده و باعث کاهش درد می شوند، مــــی توان طول مدت بـــی دردی را افزایش داد، به طوری که با مصرف ۲۵ میکروگرم نئوستیگمین همراه ۲ میلی گرم میدازولام همراه با لیدوکائین نخاعی بی دردی در حدود ۲۴ ساعت در بیماران ایجاد شده، در حالــــی کــــــه مهمترین عارضه تهوع و استفراغ بود که با تزریق داروهای ضد تهوع و استفراغ قابل کنترل بود .
واژه های کلیدی : میدازولام، نئوستیگمین، بی حسی نخاعی
فاطمه جواهرفروش، محمدرضا پیپل زاده، امیر سالاری، علی ذبیحی ،
دوره ۱۱، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۵ )
چکیده
مقدمه و هدف: یکی از مسایل مهم در رشته بیهوشی استفاده از پیش دارو جهت آرام کردن کودک به هنگام ورود به اتاق عمل می‌باشد. یکی از راههای موجود جهت این امر تجویز دارو از طریق بینی است. برای حصول به این نتیجه داروهای متعددی مطرح هستند. هدف از این مطالعه مقایسه اثر آرام‌بخشی فنتانیل، کتامین و میدازولام از راه بینی به عنوان پیش‌داروی بیهوشی در کودکان است.
مواد و روش‌ها: مطالعه فوق یک مطالعه کارآزمـایی بالینی تصادفی دوسوکور بوده که بر روی ۶۰ کودک ۶ ماهه تا ۷ ساله با وضعیت فیزیکی یک تقسیم بندی انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا انجام شد. این کودکان برای انجام اعمال جراحی انتخابی اولین بــار به بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز در سال ۱۳۸۴ مراجعه کرده بودند. بیماران مراجعه کننده که شرایط شرکت در مطالعه را داشتند به روش تصادفی بلوکی به یکی از سه گروه مورد مطالعه تخصیص داده شدند، یعنی؛ ۲۰ بیمار برای هر گروه در نظر گرفته شد. به گروه یک کتامین به میزان ۳ میلی‌گرم بر کیلوگرم، گروه دو فنتانیل ۳ میکروگرم بر کیلوگرم و گروه سه میدازولام ۳/۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم به صورت اسپری داخل بینی تجویز شد. بلافاصله پس از تجویز دارو و در دقایق ۵،۱۰ و ۱۵ میزان اشباع اکسیژن خون شریانی و ضربان قلب به وسیله دستگاه پالس‌اکس‌متری و تعداد تنفس با مشاهده سنجیده شد. پس از ۱۵ دقیقه کودک از والدین جدا شده و به اتاق عمل منتقل شد، در این زمان میزان همکاری کودک به هنگام جداسازی از والدین، میزان همکاری جهت رگ‌گیری و ماسک‌گیری و میزان آرامش کودک با استفاده از جدول رامسی بررسی شدند. داده‌های جــمع‌آوری شده با استفاده از نرم افزارSPSS و آزمون‌های مجذور‌‌کای و کروسکال والیس تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها : نتایج نشان داد که فنتانیل بیشترین مقدار کاهش اشباع اکسیژن شریانی را داشت، البته هیچ یک از بیماران اشباع اکسیژن شریانی کمتر از ۹۰ درصد پیدا نکردند. بین هر سه دارو تفاوتی از نظر تعداد ضربان قلب وجود نداشت، اما از نظر تعداد تنفس در هر چهار زمان صفر، ۵ ،۱۰ و ۱۵ دقیقه، کمترین تعداد تنفس در گروه فنتانیل و بیشترین تعداد تنفس در گروه کتامین بود. میدازولام از نظر تعداد تنفس بین دو گروه فوق بود. میزان آرامش و پذیرش کودک هنگام جداسازی از والدین در گروههای مختلف تفاوت معنی‌داری نداشت، اما میزان پذیرش ماسک و میزان تحمل جهت رگ‌گیری در گروه میدازولام بیشتر از سایر داروها بود.
نتیجه گیری: تجویز داخل بینی میدازولام روشی مناسب و مطلوب برای ایجاد آرامش دوره قبل از بیهوشی در اطفال می‌باشد.
بهزاد ناظم رعایا، سید تقی هاشمی، سارا عزیزالهی،
دوره ۲۴، شماره ۵ - ( ۸-۱۳۹۸ )
چکیده
چکیده:
زمینه و هدف: لرز یکی از عوارض بعد از بی‌حسی اسپاینال است که معمولاً راههای مختلفی برای کنترل آن وجود دارد. بنابراین هدف از این مطالعه تعیین و تأثیر دو دوز متفاوت و به صورت ترکیبی کتامین و میدازولام را در پیشگیری از بروز لرز پس از بی‌حسی اسپاینال بود.
روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی دوسوکور می‌باشد. جامعه مطالعه آن شامل ۱۲۰ بیمار کاندید عمل جراحی با بی‌حسی اسپاینال مراجعه کننده به بیمارستان الزهرا طی سال ۱۳۹۷ـ۱۳۹۶ انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در سه گروه A، B و C قرار گرفتند، گروه A ۰۲/۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم از دوزکم میدازولام با کتامین ۳/۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم، گروه B ۰۴/۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم از دوز معمول میدازولام با دوز کم کتامین ۱۵/۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم و کروه C نرمال سالین با حجم یکسان قبل از عمل دریافت کردند. اطلاعات دموگرفیک بیماران ، شدت لرز و نیاز به داروی مسکن در بیماران مورد بررسی قرار گرفت. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون‌های آماری آنالیز واریانس یکطرفه، تی مستقل، کراسکال والیس، فریدمن، ویلکاکسون تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: فشار خون متوسط شریانی بعد از مداخله در گروه A به صورت معنی‌داری کمتر از گروه B و C بود. شدت لرز در گروه C به صورت معنی‌داری بیشتر از دو گروه دیگر بود(۰۵/۰p<) و بین دو گروه B و C اختلاف معنی‌داری بر اساس شدت لرز وجود نداشت(۰۵/۰p<). هم‌چنین طول مدت ریکاوری در گروه B به صورت معنی‌داری بیشتر از گروه A و C بود(۰۵/۰p<).
نتیجه گیری: هر دو ترکیب دارویی میدازولام و کتامین جهت کاهش لرز مناسب هستند، ولی به نظر می‌رسد استفاده از ترکیب دوز کم میدازولام به همراه کتامین بهتر از استفاده دوز کم کتامین به همراه میدازولام از نظر پایدار بودن همودینامیک و کوتاه تر بودن طول مدت ریکاوری باشد.
ناهید منوچهریان، نسرین جیریایی، الهام کاویانی،
دوره ۲۸، شماره ۲ - ( ۲-۱۴۰۲ )
چکیده
زمینه و هدف: نگرانی و اضطراب، می‌تواند بر پیامد بی‌حسی نخاعی در بیماران سزارین تأثیر بگذارد. بنابراین لازم است که با استفاده از داروی مناسب و کم عارضه میزان را کاهش داد، لذا هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه تجویز وریدی پروپوفول و میدازولام بر میزان آرام‌بخشی، تهوع و استفراغ حین بی‌حسی نخاعی در جراحی سزارین بود.
روش بررسی: این یک مطالعه کارآزمایی بالینی می‌باشد که در سال ۱۳۹۹ در بیمارستان فاطمیه همدان انجام شد. ۱۰۲ نفر کاندید سزارین تحت بی‌حسی نخاعی به طور تصادفی در دو گروه ۵۱ نفره تزریق وریدی پروپوفول(۲/۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم) یا میدازولام(۲/۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم) پس از خروج نوزاد قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک و مامایی، وضعیت همودینامیک، نمره آرام‌بخشی(رامسی)، زمان شروع سداسیون و طول مدت سداسیون، تهوع و استفراغ در دو گروه در یک ساعت اول پس از تزریق دارو مقایسه شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون‌های آماری کای اسکوئر، تی‌تست و من ویتنی تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: شروع آرام‌بخشی(۶۰/۰ ± ۷۲/۴ در برابر ۶۰± ۴۳/۱ دقیقه) و طول مدت آرام‌بخش(۹۲/۶ ± ۰۰/۵۵ در برابر ۱۳/۷ ± ۶۰/۴۴ دقیقه) در گروه پروپوفول به‌طور معنی‌داری کمتر از گروه میدازولام بود(برای هر دو متغیر۰۰۱/۰=.(p میانگین مقیاس دیداری اضطراب پس از تجویز دارو تا دقیقه ۵، با اختلاف معنی‌داری در گروه پروپوفول کمتر بود، سپس هر دو گروه شرایط مشابه‌ای داشتند. میانگین اسکور سداسیون پس از تجویز دارو تا دقیقه ۱۰ در گروه پروپوفل و از دقیقه ۵۰ تا ۶۰ در گروه میدازولام بیشتر بود. فراوانی تهوع و استفراغ در زمان جراحی در گروه میدازولام ۹/۵ درصد و در گروه پروپوفول۲ درصد بود(۲۱۷/۰=p). هیپوتانسیون در گروه میدازولام ۹/۳ درصد و در گروه پروپوفول ۶/۱۹درصد بود(۰۲۸/۰=p). فشار متوسط شریانی در بیماران گروه میدازولام از دقیقه ۵ پس از تزریق دارو تا دقیقه ۱۰ با اختلاف معنی‌داری بیشتر از گروه پروپوفول بود(۰۵/۰p<).
نتیجه گیری:داروی پروپوفول به دلیل اثر آرام‌بخشی، کاهش اضطراب و تهوع و استفراغ در بیماران سزارین با بی‌حسی کارایی مناسبی دارد با این حال به دلیل هیپوتانسیون بهتر است احتیاط‌های پیشگیرانه لازم صورت پذیرد.
