دکتراسدا... کتباب، دکتر فریبا بیگ زاده عباسی، دکتر رامین صلوتی، دکترحمید رضا جهادی حسینی، دکترمحمو نجابت، دکتر حسین موحدان، دکترحمید خوش نیت، دکتر علی اکبر سرافراز ، دکتر شهراد تاج الدینی،
دوره ۱۰، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۴ )
چکیده
چکیده:
مقدمه و هدف: عمل جراحی کاتاراکت وابسته به سن، از جراحی های شایع چشم پزشکی است. اخیراً فیکوامولسیفیکاسیون به عنوان روش انتخابی جهت عمل جراحی کاتاراکت معرفی شده است. این مطالعه به منظور بررسی مقایسه ای میزان حدت بینایی و عوارض حین و بعد از عمل جراحــــــــی فیکوامولسیفیکاسیون و روش خارج کپسولی در بیماران مبتلا به کاتاراکت وابسته به سن انجام شده است.
مواد و روش ها: این تحقیق به روش شاهدی همزمان آینده نگر ( غیر تصادفی ) بر روی ۱۰۰ بیمار (۵۲ نفر خارج کپسولی و ۴۸ نفر فیکوامولسیفیکاسیون) در محدوده سنی ۷۶- ۴۶ سال مراجعه کننده به بیمارستان های خلیلی و شهید دستغیب شیراز در سال های ۸۱-۱۳۸۰ انجام پذیرفت. ابتدا بیماران قبل از عمل جراحی از نظر سن، جنس، میزان حدت بینایی، میزان آستیگمات بر اساس اختلاف کراتومتری و نوع کاتاراکت مورد معاینه قرار گرفتند. سپس حین عمل از جهت سایز، محل برش، پارگی کپسول خلفی، خارج شدن ویتروس، افتادن هسته در ویتروس بررسی شدند و در روزهای ۱، ۵، ۱۴، ۹۰ و ۱۸۰ بعد از عمل از جهات حدت بینایی اصلاح شده و حدت بینایی اصلاح نشده و آستیگمات (کراتومتری و رفراکشن)، میزان التهاب، ورم قرنیه، کدورت کپسول خلفی و ادم سیستوئید ماکولار مورد معاینه قرار گرفتند. سپس داده های جمع آوری شده در فرم اطلاعاتی ثبت و از طریق نرم افزار SPSS و آزمون آماری مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.
یافته ها: متوسط سن در عمل جراحی فیکوامولسیفیکاسیون ۲۶/۷±۲۷/۵۸ سال و در عمل خارج کپسولی ۸۴/۶±۷۱/۶۴ سال می باشد. بر اساس نتایج این مطالعه در پنجمین روز بعد ازعمل، ۳/۱۵ درصد افراد تحت عمـل خارج کپسولی و ۵/۶۲ درصد افراد تحت فیکوامولسیفیکاسیون به حدت بینایی
اصلاح نشده ۳۰ یـــا بیشتـــر دست یــــافتند. متوسط دیــــد اصلاح نشده در روز پنجم بعد از عمل
۶۰
فیکوامولسیفیکاسیون ۳/۳۰ و در عمل خارج کپسولی ۲۰ بــــود. میـزان متوسط آستیگماتیسم در روز
۶۰ ۶۰
اول بعد از عمل بر اساس اختلاف کراتومتری در روش خارج کپسولی ۰۸/۲ ۸۴/۴ دیوپتر و در فیکوامولسیفیکاسیون ۶۷/۱ ۲۷/۲ دیوپتر و بر اساس رفراکشن در خارج کپسولی ۰۸/۲ ۶۲/۳ دیوپتر و در فیکوامولسیفیکاسیون ۳۴/۱ ۹۱/۱ دیوپتر بود. میزان پارگی کپسول خلفی در روش خارج کپسولی ۶/۷ درصد و در فیکوامولسیفیکاسیون ۵/۱۲درصد و میزان خارج شدن ویتروس در روش خارج کپسولی ۷/۵ درصد و در فیکوامولسیفیکاسیون ۷/۱۰ درصد بود. میزان ادم قرنیه در روز اول بعد از عمل در روش خارج کپسولی ۲/۱۹ درصد و در فیکوامولسیفیکاسیون ۸/۴۳ درصد بود، این در حالی است که بعد از ۲ هفته در بیمارانی که تحت عمل فیکوامولسیفیکاسیون قرار گرفته بودند هیچ ادم قرنیه مشاهده نشد، در صورتی که در ۸/۳درصد افراد تحت عمل خارج کپسولی، ادم قرنیه تا ۶ ماه ادامه یافت. افتادن هسته در ویتروس فقط در عمل فیکوامولسیفیکاسیون (۱/۲درصد ) اتفاق افتاد. شیوع جایجایی لنز داخل چشمی بعد از عمل فیکوامولسیفیکاسیون ۱/۴ درصد بود که ۱/۲ درصد (۱ نفر) نیاز به خارج کردن لنز داخل چشمی داشت، در حالی که این عوارض در روش خارج کپسولی وجود نداشت.
نتیجه گیری : میزان موفقیت و عوارض حین و بعد از عمل کاتاراکت به روش فیکوامولسیفیکاسیون در مقایسه با سایر مطالعات در حد قابل قبولی است. برای نتیجه گیری قطعی، درخواست تجربه همکاران سایر مراکز پیشنهاد می گردد.
واژه هـــــای کلیــــدی: فیکوامولسیفیکاسیون، عمل جراحی کاتاراکت به روش خارج کپسولی، آستیگماتیسم، حدت بینائی، ادم قرنیه، کدورت کپسول خلفی، خارج شدن ویتروس
بهمن شریفی، علی موسوی زاده، مجید اکبرزاده، محمدرضا فامیل تخمه‌چی،
دوره ۱۶، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۰ )
چکیده
مقدمه و هدف: یکی از وظایف مهم قرنیه، ایجاد دید طبیعی به وسیله انعکاس نور بر روی لنز و شبکیه می‌باشد. نقص در سطح این لایه می‌تواند به دلیل عوامل درون‌زاد یا برون‌زاد زیادی مانند؛ تروما، عفونت و سوختگی شیمیایی ایجاد گردد. اصل اساسی در ترمیم نقص سطح چشم، رشد و تمایز سلول‌های جدید لیمبوس و تبدیل شدن آنها به سلول‌های قرنیه می‌باشد. سرم اتولوگ و سرم خون بند ناف حاوی مقدار زیادی فاکتورهای رشد جهت تکثیر، تمایز و بلوغ سلول‌های اپی‌تلیال چشم می‌باشند. هدف از این مطالعه بررسی اثر سرم خون بندناف جنین انسان بر ترمیم زخم قلیایی قرنیه چشم در مدل خرگوشی بود.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی که در سال ۱۳۸۹ در دانشگاه علوم پزشکی یاسوج انجام شد، تعداد ۳۲ سر خرگوش بعد از ایجاد زخم به قطر۶ میلی‌متر در مرکز قرنیه یک چشم، به صورت تصادفی در دو گروه ۱۶ تایی قرار گرفتند. گروه اول سرم خون بند ناف جنین و گروه دوم قطره اشک مصنوعی را ۴ بار در روز دریافت نمودند. معاینه با اسلیت لامپ و روزانه برای هر خرگوش به مدت ۱۴ روز انجام پذیرفت. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون آماری اندازه‌گیری‌های مکرر تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها : متوسط سرعت بهبود زخم بر حسب قطر زخم در گروه مداخله ۷۷/۰ میلی‌متر در روز و در گروه کنترل ۷۳/۰ میلی‌متر در روز بود که تفاوت معنی‌داری بین دو گروه مشاهده شد(۰۵/۰p<).
نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که سرم خون بندناف جنین در مقایسه با اشک مصنوعی باعث افزایش سرعت بهبود زخم قلیایی قرنیه در مدل خرگوشی می‌شود.
