زمینه و هدف: روش‌های درمانی مختلفی پس از آسیب طناب نخاعی شامل تمرینات مقاومتی زمینی، آب درمانی، تمرین لوکوموتور با حمایت وزن و تحریک الکتریکی عملکردی وجود دارد. بنابراین، هدف از این پژوهش مقایسه تأثیر تمرین رایج و تمرین لوکوموتور بر سطوح سرمی‌فاکتور عصبی مشتق­شده از مغز (BDNF) و کیفیت زندگی افراد پاراپلژی ناقص بود.

روش بررسی: این مطالعه از نوع نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون است. تعداد ۱۷ نفر  بیمار مبتلا به ضایعه نخاعی پاراپلژی به صورت در دسترس و داوطلبانه به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. این آزمودنی‌ها به طور تصادفی به دو گروه تمرین لوکوموتور با حمایت وزن(۱۰ = تعداد) و گروه تمرین رایج(۷ =تعداد) تقسیم شدند. آزمودنی‌ها در یک دوره ۱۲ هفته­ای، ۴ جلسه ۶۰ دقیقه‌ای در هفته شرکت کردند. برای ارزیابی عملکرد حرکتی افراد ضایعه نخاعی ناقص از سرعت راه رفتن افراد ضایعه نخاعی استفاده گردید. پرسشنامهSF-۳۶  برای ارزیابی کیفیت زندگی از نظر وضعیت جسمانی و روانی استفاده شد که به وسیله ترکیب نمرات حیطه‌های هشت­گانه تشکیل دهنده سلامت به دست می­آید. هم‌چنین سطوح سرمیBDNF به وسیله کیت الایزا اندازه­گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های تی مستقل و تی زوجی تجزیه و تحلیل شدند.

یافته­ها: در گروه تمرین لوکوموتور در مقایسه با گروه تمرینات رایج، کاهش معنی­داری(۰۰۹/۰=p) در غلظت BDNF سرمی‌وجود داشت. داده­ها تفاوت معنی­داری در نمره عملکرد جسمانی(PF) (۰۳۹/۰=p)، انرژی و خستگی(VI) (۰۰۲/۰=p)، سلامت روحی(MH) (۰۰۴/۰=p) و سلامت عمومی(GH) (۰۲۵/۰=p) نشان داد، اما تفاوت معنی­داری در نمره محدودیت در نقش جسمانی(RP) (۸۹۷/۰=p)، درد جسمانی(BP) (۷۸۰/۰=p)، عملکرد اجتماعی(SF) (۰۶۸/۰=p) و محدودیت در نقش احساسی(RE) (۴۳۴/۰=p) مشاهده نشد. هم‌چنین تفاوت معنی­داری در کیفیت زندگی از نظر جسمی‌و (۳۱۳/۰=p) روانی(۲۵۷/۰=p) بین دو گروه وجود نداشت.

نتیجه­گیری: در برخی از ابعاد کیفیت زندگی تفاوت معنی­داری بین دو نوع مداخله توانبخشی وجود دارد، اما در مجموع هر دو نوع تمرین دستاوردهای مؤثر و یکسانی در بهبود کیفیت زندگی افراد پاراپلژی به همراه داشت. هم‌چنین، تمرینات لوکوموتور در مقایسه با تمرین‌های رایج می‌تواند در روند بهبود عملکرد حرکتی  افراد پاراپلژی مؤثرتر است.