شهین تاج آرامش، حمید رضا غفاریان شیرازی، پروین غفاری، خیراله نوریان، زهرا حسینیان، مسعود مقیمی،
دوره ۱۷، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۱ )
چکیده
زمینه و هدف: تولد نوزاد نارس شایع‌ترین علت مرگ و میر نوزادان است. هدف این مطالعه مقایسه اثر ایندومتاسین و سولفات منیزیوم در به تأخیر انداختن زایمان زودرس بود.
روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد ۶۰ بیمار مبتلا به زایمان زودرس به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. گروه اول با شیاف ایندومتاسین و گروه دوم با سولفات منیزیوم وریدی درمان شدند. موفقیت درمان به صورت به تأخیر افتادن زایمان به مدت کمتر از ۷۲ ساعت و بیشتر از ۷۲ ساعت در نظر گرفته شد. داده‌ها با آزمون آماری کای دو تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: از بیماران درمان شده با ایندومتاسین ۱۰ نفر(۳۷ درصد) طی ۷۲ ساعت اول بعد از شروع درمان، زایمان نمودند و در ۱۷ بیمار(۶۳ درصد) زایمان بیشتر از ۷۲ ساعت به تأخیر افتاد. در گروه دریافت کننده سولفات منیزیوم ۲۰ بیمار(۹/۷۶ درصد) طی ۷۲ ساعت اول زایمان کردند و ۶ بیمار(۱/۲۳ درصد) بعد از ۷۲ ساعت زایمان کردند، که اختلاف بین دو گروه معنی‌دار بود(۰۵/۰p<).
نتیجه‌گیری: ایندومتاسین در به تأخیر افتادن زایمان مؤثرتر از سولفات منیزیوم می‌باشد. ضمن اینکه روش استفاده از ایندومتاسیون نسبت به روش استفاده از سولفات منیزیم، کمتر تهاجمی‌بوده و هزینه کمتری بر بیمار تحمیل می‌کند.
