---

چکیده: مقدمه و هدف: دیابت شیرین شایع‌ترین بیماری متابولیک انسان است که از شیوع ۱ تـا ۴ درصد برخوردار است. یکی از عوارض مزمن آن پلی‌نوروپاتی محیطی می‌باشد کـــه شیـــوع دقیق جهانی آن نا‌مشخص می‌باشد و از ۵ تا ۶۶ درصد گــــزارش شده است.‌ هدف از این پژوهش تعیین شیوع پلی‌نوروپاتی محیطــــی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ می‌باشد. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی ـ‌ مقطعی می‌باشد که بر روی ۴۰ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ مراجعه کننده به مراکز بهداشتی ـ درمانی شهرستـــان دنا در استان کهگیلویه و بویراحمد ســــال ۱۳۸۳ انجام گرفت. نمونه‌گیری به صورت تصادفی و ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه بود. پس از گرفتن شرح حال و انجام معاینه بالینی از بیمــــاران نوار عصب و عضله گرفته شد. داده‌های گردآوری شده با نـــرم‌افزارSPSS و آزمــــون مجذورکای و دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: شیوع دیابت در مناطق شهری و روستایی به ترتیب؛ ۱ و ۸/۰ درصد بــــرآورد شد. شیوع نوروپاتی ۵/۵۲ درصد برآورد شد که ۵/۱۷ درصد پلی‌نوروپاتی محیطی، ۵/۲۲ درصد سندرم تونل کارپ و ۵/۱۲ درصد همزمان هر دو را داشتند. نتایج دیگر نشان داد کـــــه پلی‌نوروپاتی انتهایی قرینه حسـی ـ حرکتی شایع‌ترین پلی‌نوروپاتی و سنــــدرم تــــونل کارپ شایع‌ترین مونونوروپاتی می‌باشد. همچنین ارتباط آمــــــاری معنی‌داری بیـــن پلی‌نوروپاتی محیطـــی بــــا جنس، سن، مدت دیابت، رتینوپاتی، نفروپاتی، سطح قند خـــون ناشتا و بیمـاری زمینه‌ای وجود نداشت، ولی بین مونونوروپاتی(سندرم تونل کار‍‍پ) بـــا سطح گلوکز خون ناشتا رابطه معنی‌داری وجود داشت. نتیجه گیری: دیابت نوع ۲ باعث شیوع بالای نوروپاتی( پلی‌نوروپاتی محیطی و مونونوروپاتی) می شود که ارتباطی با زمان دیابت، رتینوپاتی، نفروپاتی، جنس و بیمــــاری زمینه‌ای ندارد. به نظر می‌رسد با افزایش آگاهی مردم بتوان دیابت را در مراحــل اولیه تشخیص داد و از عوارض آن کاست. واژه های کلیدی : دیابت نوع ۲، پلی نوروپاتی محیطی، شیوع

---

چکیده

زمینه و هدف: آپلین، آدیپوکاین جدیدی است که نقش مهمی‌در تنظیم هومئوستاز انرژی و بهبود مقاومت به انسولین دارد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تمرین هوازی تداومی‌بر غلظت آپلین پلاسما و شاخص مقاومت به انسولین در مردان مبتلا به دیابت نوع ۲ بود.

روش بررسی: این مطالعه از نوع کاربردی و به روش نیمه تجربی بود. در این مطالعه ۲۴ مرد بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ شهر اهواز به روش هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تمرین هوازی تداومی(۱۲ نفر) و کنترل(۱۲ نفر) قرار گرفتند. شاخص‌های تن سنجی، ترکیب بدن و حداکثر اکسیژن مصرفی آزمودنی‌ها با استفاده از آزمون تعدیل شده بروس، اندازه‌گیری شد. آزمودنی‌ها تمرین هوازی تداومی‌را به مدت هشت هفته(۳ جلسه در هفته، ۲۰ تا ۴۵ دقیقه در هر جلسه با شدت ۴۰ تا ۷۰ درصد حداکثر ضربان قلب) به اجرا در آوردند. پیش از شروع تمرین‌های و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، غلظت پلاسمایی آپلین، گلوکز و انسولین و شاخص مقاومت به انسولین(HOMA-IR) اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های تی وابسته، تحلیل کواریانس و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند.

 یافته‌ها: نتایج تحقیق، کاهش معنی‌دار غلظت گلوکز خون، انسولین خون و شاخص مقاومت به انسولین گروه تمرین را در مقایسه با پیش‌آزمون و گروه کنترل نشان داد، در حالی که افزایش معنی‌دار غلظت آپلین پلاسما گروه تمرین در مقایسه با پیش‌آزمون و گروه کنترل مشاهده گردید. هم‌چنین، بین غلظت آپلین پلاسما و شاخص مقاومت به انسولین پس از هشت هفته تمرین هوازی تداومی‌رابطه معکوس و معنی‌داری مشاهده شد.

  نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد تمرین هوازی تداومی‌با شدت کم تا متوسط می‌تواند بر غلظت آپلین پلاسما مؤثر باشد، هم‌چنین موجب کنترل قند خون و بهبود مقاومت به انسولین در مردان مبتلا به دیابت نوع ۲ گردد.

---

چکیده
زمینه و هدف: بی‌تحرکی وعدم فعالیت بدنی، خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی، دیابت، عملکرد ریوی و کیفیت خواب را افزایش می‌دهد و فعالیت و ورزش منظم می‌تواند بسیاری از این عوامل خطرزا را تعدیل کند. هدف از تحقیق حاضر تأثیر یک دوره تمرین هوازی بر سطح سرمی‌نیتریک اکساید، شاخص‌های عملکردی ریوی و کیفیت خواب زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ بود.
 
روش بررسی: در این مطالعه نیمه­تجربی، ۲۰ زن دیابتی نوع۲  انتخاب و  در دو گروه تجربی(۱۲ نفر) و کنترل(۸ نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین هوازی به مدت شش هفته(۴ جلسه در هفته، با شدت ۵۰ تا ۸۰ درصد ضربان قلب ذخیره) اجرا شد که هر هفته به زمان و شدت تمرین اصلی(۵۰ تا ۸۰ ضربان قلب ذخیره) افزوده می‌شد. تمرین‌های اصلی هوازی در قالب ۶ زنجیره ارایه شد که هر زنجیره شامل ۳۲ حرکت بود. شاخص­هایFVC ،FEV۱ و سطح نیتریک اکساید قبل و پس از مداخله اندازه­گیری شد و از پرسشنامه Pittsburgh Sleep Quality Index جهت ارزیابی کیفیت خواب استفاده گردید. داده‌های آماری با استفاده از آزمون آماری تی وابسته، تحلیل کوواریانس و آزمون همبستگی پیرسون تجزیه ­و­تحلیل شدند.
 
یافته­ها: شش هفته تمرین هوازی کاهش معنی‌داری در امتیاز کیفیت خواب و افزایش معنی‌داری در غلظت سرمی‌نیتریک اکساید و حجم­های ریوی(FVC و FEV۱) در مقایسه با گروه کنترل ایجاد کرد(۰۵/۰p≤)، اما ارتباط معنی‌داری بین حجم­های ریوی و امتیاز کیفیت خواب مشاهده نشد.
 
نتیجه­گیری: فعالیت منظم هوازی می­تواند اثر قابل ملاحظه­ای بر افزایش سطوح نیتریک اکساید و برخی از شاخص‌های عملکردی ریوی و در نتیجه بهبود کیفیت خواب در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ داشته باشد.