زمینه و هدف: فعالیت ورزشی یک جزء مهم از سلامتی است و یک شیوه جدایی ناپذیر برای مدیریت بیماران دیابت ملیتوس است. این پژوهش با هدف مقایسه دو شیوه تمرین (تمرین شدید تناوبی و ترکیبی بر سطوح قند خون، انسولین و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت ملیتوس صورت گرفت.
روش بررسی: ۵۲ نفر از زنان مبتلا به دیابت ملیتوس (سن ۴۵ تا۶۰ سال، قند خون ناشتای بالاتر از ۱۲۶ میلی‌گرم بر دسیلیتر) به‌طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شدند و بر اساس مقادیر هموگلوبین گلیکوزیله (HbA۱c) در سه گروه تمرین همزمان قدرتی-استقامتی (۱۷نفر) و تمرین شدید تناوبی (۱۷ نفر) و کنترل (۱۸ نفر) قرار گرفتند. گروه همزمان قدرتی-استقامتی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته تمرین استقامتی با ۶۰ درصد حداکثر ضربان قلب (MHR) و دو جلسه در هفته تمرین مقاومتی با ۷۰ درصد یک تکرار بیشینه (۱-RM) انجام دادند. گروه تمرین شدید تناوبی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته ۴ تا۱۰ تکرار آزمون وینگیت ۳۰ ثانیهای بر روی ارگومتر را با حداکثر تلاش انجام دادند. گروه کنترل هیچ‌گونه فعالیت منظم ورزشی نداشتند. در پایان ۴۲ نفر از آزمودنیها موفق به اتمام دوره تحقیق شدند و۱۰ نفر آنها به دلیل بیماری و عدم شرکت در تمرینات حذف شدند. سطوح قند خون ناشتا و انسولین ۲۴ ساعت قبل و ۴۸ ساعت بعد از اتمام آخرین جلسه تمرینی اندازهگیری شد.
یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که میزان قند خون ناشتا در گروه تمرین تمرین شدید تناوبی کاهش معنیداری داشت (۰۰۰/۰=p). میزان قند خون ناشتا در گروه تمرین همزمان قدرتی-استقامتی کاهش معنیداری نداشت (۰۶۲/۰p=). نتایج مقایسه بین گروهی تفاوت معنیداری را نشان نداد (۱۷۱/۰p=). میزان انسولین ناشتا (۰۰۱/۰p<)، مقاومت به انسولین (۰۰۰/=۰p) در گروه تمرین شدید تناوبی پس از مداخله تمرینی کاهش معنیداری داشت. میزان انسولین ناشتا (۰۰۱/۰p=)، مقاومت به انسولین (۰۰۰/۰=p) در گروه تمرین همزمان قدرتی-استقامتی پس از مداخله تمرینی کاهش معنیداری داشت. نتایج مقایسه بین گروهی تفاوت معنیداری را در متغیرهای انسولین ناشتا (۰۳۶/۰p=) و مقاومت به انسولین (۰۰۸/۰p=) نشان داد.
نتیجه گیری: تمرین شدید تناوبی و همزمان قدرتی-استقامتی می‌توانند اثرات مثبتی بر سطوح قند خون، انسولین و مقاومت به انسولین زنان دیابت ملیتوس داشته باشند.
