سیدبصیر هاشمی ، بهروز گندمی ، لیلا حسام زاده،
دوره ۸، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۸۲ )
چکیده
مقدمه و هدف: بلع جسم خارجی از مشکلات مهم، شایع و گاهی تهدید کننده حیات می باشد. تشخیص و درمان به موقع می تواند از بروز عوارض جلوگیری کند. در مواردی بیماران با علایم غیر معمول مراجعه می کنند که در این موارد تشخیص مشکل تر می شود. هدف از انجام این مطالعه تعیین شیوع و عوارض ناشی از بلع اجسام خارجی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان خلیلی شیراز می باشد.
مواد و روش کار: این یک مطالعه توصیفی- تحلیلی به صورت مقطعی است. ۱۵۳ بیمار که به علت بلع اجسام خارجی در یک دوره ۱۸ ماهه (از خرداد ماه ۱۳۷۸ تا آبان ماه ۱۳۷۹) به بیمارستان خلیلی شیراز مراجعه کرده اند از نظر توزیع سنی، جنسی، مدت زمان طی شده از هنگام بلع جسم خارجی تا مراجعه به بیمارستان، علایم و یافته های بالینی، محل جسم خارجی، یافته های رادیولوژیک، یافته های آندوسکوپیک و عوارض ایجاد شده بررسی شدند و تاثیر عوامل فوق بر ایجاد عوارض با استفاده از آزمون مجذور کای و نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: تعداد مردان ۱,۴ برابر زنان بود و ۳۹.۹ درصد از بیماران در گروه سنی اطفال (کمتر از ۱۵ سال)، ۶۰.۱ درصد در گروه سنی بزرگسال (بیشتر از ۱۵ سال) قرار داشته اند. ۵۲.۹ درصد از بیماران در کمتر از یک روز، ۴۲.۵ درصد به فاصله یک تا ۷ روز و ۴.۶ درصد از بیماران پس از یک هفته از زمان بلع مراجعه کرده اند. شایع ترین شکایت بیماران دیسفاژی و شایع ترین یافته بالینی تجمع بزاق بوده است. در ۵۶.۴ درصد از بیمارانی که معاینه طبیعی داشته اند جسم خارجی یافت شده و شایع ترین محل جسم خارجی ثلث فوقانی مری بوده است. شایعترین جسم خارجی استخوان و سکه بوده و در ۷۲.۷ درصد از کسانی که رادیوگرافی طبیعی داشته اند جسم خارجی یافت شده است.
نتیجه گیری: در تعدادی از بیماران یک سری عوارض مانند؛ آبسه رتروفارنژیال و زخم در اثر جسم خارجی یا به دنبال ازوفاگوسکوپی (ایاتروژنیک) دیده شد. میزان عوارض به طور معنی داری در سن بالای ۱۵ سال، در موارد برنده بودن جسم خارجی بلع شده و در مواردی که بیمار بعد از یک روز از زمان بلع مراجعه کرده، بیشتر بوده ولی محل جسم خارجی و جنسیت تاثیری بر میزان عوارض نداشته است. در موارد شک به بلع جسم خارجی دقت در گرفتن شرح حال و معاینه دقیق بالینی از اهمیت ویژه ای برخوردار است و دیده نشدن جسم خارجی در رادیوگرافی گردن احتمال وجود جسم خارجی را رد نمی کند.
دکتر بهروز گندمی، دکتر رضا کبودخانی، دکتر سید بصیر هاشمی، دکتر عبدالحمید چوهدری،
دوره ۱۱، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۸۵ )
چکیده
چکیده:
مقدمه و هدف: تهوع و استفراغ از عوارض رایج بعد از بیهوشی عمومی هستند کــه بعـد از اعمال جراحی گوش میانی هم شایع بوده و می‌تواند منجر به تخریب نتایج بـازسازی گوش میانی شود. داروهای مختلفی از جمله دگزامتازون برای پیشگیری از این عارضه تجویــز شده است. هدف از این مطالعه تعیین تأثیر دگزامتازون تزریقی در کــاهش تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی تیمپانوماستویید است.
مواد و روش‌ها: این مطالعه یک پژوهش کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور مورد شاهدی است که در بیمارستان آموزشی درمانی شهید دستغیب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال‌های ۱۳۸۳ـ ۱۳۸۱ انجام گرفت. ۸۰ بیمار کاندید عمل جراحی انتخابی تیمپانوماستویید با وضعیت فیزیکی یک تقسیم بندی انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا به روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب گردیدند. این بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مورد و شاهد ۴۰ نفری تقسیم شدند. بیماران گروه شاهد ۲ سی‌سی سالین نرمال و گروه مورد ۲ سی‌سی دگزامتازون (۸ میلی‌گرم) به صورت داخـل وریـــدی بلافاصله قبل از القاء بیهوشی دریافت کردند. در این مطالعه ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه بود. داده‌ها بــــا استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری مجذور کای تحلیل گردید.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه مورد و شاهد از نظــر میــانگین سن، تعداد زن و مــرد و طول مدت بیهوشی اختلاف معنی‌داری وجود نداشت. همچنین دگزامتازون میـــزان تهوع بعد از عمل را ۵/۳۲ درصد (۰۰۲/۰= p) و میزان استفراغ را ۵/۲۲ درصـد (۰۴/۰= p) کاهش داد.
نتیجه‌گیری: به نظـــر مـی‌رسد که دگزامتازون وریدی با دوز ۸ میلی‌گرم در کاهش بروز تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی تیمپانوماستویید مؤثر می‌باشد و شاید بتوان آن را بــه عنوان یک داروی ثابت در کنار سایر داروهای بیهوشی استفاده کرد.
واژه‌های کلیدی: دگزامتازون، تیمپانوماستویید، تهوع و استفراغ بعد از عمل
