کوروش منوچهری نائینی، نصیر عارف خواه، سیف الله مرتضایی، سید عبداله حسینی، ولی نصرتی، سعید فلاحی زاده، فاطمه دهقانی،
دوره ۱۸، شماره ۹ - ( ۹-۱۳۹۲ )
چکیده
چکیده
زمینه و هدف: ایران یکی از کانون های شناخته شده مالاریا در منطقه مدیترانه شرقی محسوب می‌شود. هدف این مطالعه بررسی وضعیت مالاریا در استان کهگلویه و بویراحمد در ده سال اخیر بود.
روش بررسی: این مطالعه توصیفی گذشته نگر با استفاده از اطلاعات موجود در آرشیومرکز بهداشت استان کهگیلویه و بویراحمد و به روش تمام شماری انجام پذیرفت. مشخصات دموگرافیک بیماران و اطلاعات مربوط به محل زندگی، ملیت، شیوه زندگی روستایی یا شهری و سوابق مالاریای ثبت شده هر یک از بیماران به تفکیک گونه انگل از ابتدای سال ۱۳۸۰ تا پایان سال ۱۳۸۹ از آرشیو مرکز بهداشت استان استخراج شده و در چک لیست هایی که به منظور جمع آوری اطلاعات تهیه شده بود، ثبت گردید.داده ها با آزمون های آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: از مجموع ۱۵۶ مورد مالاریای ثبت شده در دهه ۱۳۸۰ تعداد ۱۱۹ مورد ( ۲۸/۷۶ درصد ) مربوط به مردان و ۳۷ مورد ( ۷۲/۲۳ درصد ) به زنان اختصاص داشت. در این مدت حدود ۸۷درصد از موارد مالاریای تأیید شده در اتباع و مهاجران کشور افغانستان به وقوع پیوسته بود. بیشترین و کمترین میزان فراوانی بیماری به ترتیب با ۶/۲۹درصد و ۹/۱درصد در سال های ۱۳۸۱ و ۱۳۸۹ ثبت شده ه بود. بیشترین میزان فراوانی بیماری در ساکنان شهرستان بویراحمد (۱/۸۰درصد) و کمترین میزان آن در ساکنان شهرستان های دنا و کهگیلویه رخ داده بود. در این محدوده زمانی بیشترین درصد آلودگی به مالاریا به ترتیب به علت ابتلا بیماران به پلاسمودیوم ویواکس (۰۲/۹۱ درصد) و پلاسمودیوم فالسیپاروم (۳۳/۸ درصد) بود.
نتیجه گیری: در طول ده سال اخیر در استان کهگلویه وبویر احمد موارد مالاریا سیری نزولی داشته و غالب موارد ثبت شده در این منطقه از الگویی وارداتی برخوردار بود. بنابراین با توجه به وجود شرایط مناسب محیطی در برخی از نواحی استان اعمال مراقبت های بهداشتی جهت تشخیص ودرمان به هنگام بیماری به ویژه در اتباع بیگانه از ضرورتی اجتناب ناپذیر برخوردار است.
واژه های کلیدی: مالاریا ، پلاسمودیوم ویواکس ، پلاسمودیوم فالسی پاروم
ناصر میرازی، شیما نصرتی، عبدالکریم حسینی،
دوره ۲۰، شماره ۲ - ( ۲-۱۳۹۴ )
چکیده
زمینه و هدف: داروی ایرینوتکان هیدروکلراید یکی از داروهای انتخابی در درمان گروهی از نئوپلاسم‌های بدخیم می‌باشد. از جمله عوارض مهم آن تأثیر در روند خون‌سازی و کاهش هموگلوبین خون می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر اریتروپوئتیک عصارۀ میوۀ انار در موش‌های سوری نر درمان شده با داروی ایرینوتکان هیدروکلراید بود.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی تعداد ۴۹ سر موش سوری نر بالغ به طور تصادفی هفت گروه شامل؛ گروه کنترل، شم، دریافت کننده داروی ایرینوتکان (۱۰۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم)، دریافت کننده عصاره انار (۱۰۰ و ۴۰۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم)، دریافت کننده‌ی داروی ایرینوتکان به علاوه عصاره انار (۱۰۰ و ۴۰۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم) روزانه به مدت یک هفته تقسیم شدند. برای القای کم خونی در گروه‌های مورد مطالعه از داروی ایرینوتکان استفاده شد. در پایان آزمایش نمونه‌های خون به روش مستقیم داخل بطنی جمع‌آوری و پارامترهای خونی اندازه‌گیری شد. داده‌ها با آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و تست توکی تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: داروی ایرینوتکان بر فاکتورهای خونی اثر گذاشته و باعث کاهش معنی‌داری نسبت به گروه کنترل شد (۰۰۱/۰p<). هم‌چنین گروه‌های دریافت کننده عصاره انار توانستند به طور معنی‌داری از اثرات تخریبی داروی ایرینوتکان جلوگیری کرده و باعث افزایش فاکتورهای خونی شوند(۰۰۱/۰p<). گروه دریافت کننده داروی ایرینوتکان (۱۰۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم) با اثر بر روی تعداد WBC باعث کاهش معنی‌داری در مقایسه با گروه کنترل شد (۰۰۱/۰p<). داروی ایرینوتکان بر سطح Hb خون تأثیر گذاشته است و موجب کاهش معنی دار آن گردید. گروه‌های دریافت کننده عصاره انار (۱۰۰ و ۴۰۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم) با اثر مثبت بر روی سطح Hb خون باعث افزایش معنی‌داری نسبت به گروه کنترل شدند(۰۰۱/۰p<).
نتیجه‌گیری: مصرف عصاره میوۀ انار به صورت وابسته به دوز دارای اثر محافظت کنندگی بر روی پارامترهای خونی در موش‌های درمان شده با داروی ایرینوتکان می‌باشد.
