سمراد محرابی، محمدرضا سادین، سید محمدعلی قیومی،
دوره ۱۴، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۸۸ )
چکیده
مقدمه و هدف : بیماری انسدادی مزمن ریه و آسم دو بیماری شایع با پیش آگهی و درمان متفاوت می‌باشند. اعتقاد بر این است که اسپیرومتری بهترین وسیله تمایز این دو می‌باشد، با این حال در این زمینه اطلاعات ناهمگون هستند. هدف از این مطالعه تعیین بهترین پارامترهای اسپیرومتری برای افتراق آسم از بیماری انسدادی مزمن ریه بود.
مواد و روش‌ها: این یک مطالعه مورد ـ شاهدی است که طی سال‌های ۱۳۸۸ ـ ۱۳۸۷ در بیمارستان شهید فقیهی شیراز انجام شد. تعداد ۲۵ بیمار مبتلا به آسم و ۲۵ بیمار مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریوی انتخاب شدند و بیماران هر دو گروه پس از تجویز برونکودیلاتور تحت عمل اسپیرومتری پایه قرار گرفتند. سپس پارامترهای اسپیرومتری بین دو گروه مقایسه شدند. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های آماری تی مستقل، من ویتنی، مجذور کای و تست دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها : نسبت مقادیر میانگین و انحراف‌معیار پارامترهای اسپیرومتری قبل و بعد از مصرف برونکودیلاتور به مقادیر پیش‌بینی شده به ترتیب در گروه بیماران آسم شامل؛ حجم بازدم فعال ثانیه اول و حجم کل بازدم و در گروه بیماران انسدادی مزمن ریه به ترتیب شامل؛ مقاومت مجاری هوایی، حجم باقیمانده و ظرفیت تام ریوی بوده که از این نظر اختلاف معنی‌داری بین دو گروه مشاهده شد (۰۰۱/۰= p).
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این مطالعه تغییرات پارامترهای اسپیرومتری پس از استنشاق برونکودیلاتور کوتاه اثر، نشانه قابل اعتمادی برای آسم یا بیماری انسدادی مزمن ریه نیست. نسبت افزایش حجم بازدمی‌ثانیه اول پس از استنشاق به مقدار پیش‌بینی شده بهترین پارامتر در این زمینه است، البته نباید جایگزین شک بالینی گردد.
محمدعلی قیومی، مهسا منصوری،
دوره ۱۹، شماره ۱۱ - ( ۱۱-۱۳۹۳ )
چکیده
چکیده:
زمینه و هدف: با توجه به این که سرطان ریه مهم‌ترین عامل مرگ و میر مرتبط با سرطان در جهان می‌باشد، شناسایی بیومارکرهای تشخیص زود هنگام آن از اهمیت به سزایی برخوردار است. یکی از ملکول‌هایی که احتمالاً می‌توان از آن به عنوان بیومارکر تشخیصی استفاده کرد، تریوز فسفات ایزومراز(TPI) است. هدف از این مطالعه، بررسی میزان تریوز فسفات ایزومراز در سرم مبتلایان به سرطان ریه بود.
روش بررسی: در این مطالعه موردـ شاهدی، گروه بیماران شامل۵۰ نفر بیمار مذکر با متوسط سن ۵/۱۱±۳/۶۵ بود. در این میان ۲۷ نفر اسکواموس سل کارسینوما، ۷ نفر آدنوکارسینوما و ۱۶ نفر کارسینومای سلول کوچک داشتند. ۳۸ مرد کاملاً سالم (میانگین سنی ۴/۱۱±۱/۶۵) به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. از روش الایزا برای اندازه‌گیری TPI استفاده شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون‌های آماری آنوا و تی تست تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: سطح سرمیTPI در گروه بیمار نسبت به گروه کنترل اختلاف آماری معنی‌دار نداشت(۷۶/۰=p). هم‌چنین با آنالیز جداگانه زیر گروه‌های سرطان ریه، دیده شد که سطح سرمیTPI در انواع زیر گروه‌های سرطان ریه در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنی‌داری ندارد.
نتیجه‌گیری: ارتباطی بین سطح سرمیTPI و سرطان ریه دیده نشد. که احتمالاً به نقش متفاوت TPI در انواع سرطان‌ها و پراکندگی جغرافیایی آن در جمعیت‌های انسانی برمی‌گردد.
