زمینه و هدف: پیرامون تاثیر تمرینات همزمان هوازی و مقاومتی فزاینده بر پاسخ تشکیل بافت استخوانی برای پیشگیری و درمان پوکی استخوان اطلاعاتی در دسترس نیست. این مطالعه مداخله تمرین همزمان هوازی و مقاومتی فزاینده بر تغییرات تراکم توده استخوانی و استحکام مکانیکی استخوان ران موشهای صحرایی نر مبتلا به پوکی استخوان را بررسی می کند.

روش بررسی: در این مطالعه تجربی، ابتدا از بین۴۰ رت نر ویستار، ۸ سر رت به عنوان گروه سالم جدا شدند. سپس پوکی استخوان با تزریق صفاقی محلول۲۰ % اتانول/ سالین (۳ گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) در سایر رت ها القاء گردید. تزریق در۴ روز اول هفته، یک نوبت در روز و به مدت سه هفته متوالی انجام شد. رت های مبتلا به پوکی استخوان در ۴ گروه پایه، تمرین استقامتی، تمرین ترکیبی و کنترل (هر گروه ۸ رت) تقسیم شدند. پروتکل تمرین استقامتی شامل دویدن روی نوار گردان با شیب صفر درجه و با سرعت ثابت ۱۲ متر در دقیقه تا حداکثر ۶۰ دقیقه در روز بود. گروه ترکیبی، دو برنامه تمرین استقامتی و مقاومتی (۴ صعود از نردبان عمودی ۱۱۰ سانتیمتری در زاویه ۸۰ درجه با وزنه های متصل به دم حیوان و رعایت اصل اضافه اضافه بار از۵۰ % وزن حیوان در ست اول تا ۱۰۰ % در ست چهارم) را انجام دادند. پس از تکمیل ۱۲ هفته تمرینات ورزشی( ۵ روز در هفته)، حیوانات کشته شده و استخوان های ران چپ خارج شده برای اندازه گیریBMD اسکن شدند و به وسیله تست خمشی سه نقطه ای برای به دست آوردن حداکثر نیروی شکست و سفتی استخوان آزمایش شدند. از آزمون t مستقل برای مقایسه گروه پایه با گروه سالم و از آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی جهت بررسی تغییرات بین گروهی در سطح معناداری ۰۵/۰ استفاده گردید.

یافته ها:  گروه ترکیبی افزایش معناداری را در BMD (۰۰۰/۰p=)، حداکثر نیروی شکست (۰۰۰/۰p=) و سفتی (۰۰۰/۰p=) در برابر گروه کنترل نشان داد. مداخله ورزش استقامتی موجب افزایش معناداری در حداکثر نیروی شکست (۰۰۱/۰p=) و سفتی (۰۲۷/۰p=) بدون اختلاف معناداری به لحاظ آماری درBMD (۵۱۴/۰p=) شد. تغییرات افزایشی در عوامل BMD (۰۰۰/۰p=)، حداکثر نیروی شکست (۰۰۰/۰p=) و سفتی (۰۰۶/۰p=) استخوان ران گروه تمرین ترکیبی، بطور معناداری بیشتر از گروه تمرین استقامتی بدست آمد.

نتیجه گیری: ترکیبی از تمرین مقاومتی و استقامتی ممکن است یک اثر هم افزایی بر افزایش استحکام مکانیکی استخوان ران رت های نر در برابر تمرین استقامتی تنها داشته باشد. 

زمینه و هدف: مصرف مکمل‌های خوراکی جهت از بین بردن آسیب‌های اکسیداتیو ناشی از تمرین ورزشی در بین ورزشکاران متداول می‌باشد. مطالعه‌های گذشته نشان داده‌اند که کلستروم(آغوز) گاوی دارای خاصیت آنتی‌اکسیدانی می‌باشد، اما تاکنون مطالعه‌ای که اثربخشی آنرا بر استرس اکسایشی و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی مورد ارزیابی قرار داده باشد یافت نشد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات مصرف مکمل آغوز گاوی به همراه تمرین هوازی و بی هوازی بر پراکسیداسیون لیپیدی و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی موش‌های صحرایی نر ویستار انجام شد.

روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۴۸ موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به شش گروه مساوی تقسیم شدند (کنترل، مکمل آغوز، تمرین هوازی، تمرین بی‌هوازی، مکمل آغوز و تمرین هوازی، مکمل آغوز و تمرین بی‌هوازی). گروه‌های دریافت کننده آغوز روزانه به مدت ده هفته دوز ۳۰۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم  پودر آغوز گاوی را به صورت خوراکی دریافت نمودند. گروه‌های تمرینی سه جلسه تمرین در هفته به مدت ۱۰ هفته روی تریدمیل مخصوص جوندگان انجام دادند. خون‌گیری پس از ۲۴ ساعت پس از انجام آخرین جلسه تمرین در شرایط ناشتایی از تمام موش‌ها انجام شد. سپس دو شاخص مالون دی آلدئید(MDA) و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام(TAC) اندازه‌گیری شدند. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های کلموگروف ـ اسمیرنوف، آنالیز واریانس یک طرفه و  تعقیبی توکی  تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها: مقادیر پلاسمایی شاخص استرس اکسایشی(MDA) در تمام گروه‌ها به جز گروه مکمل آغوز و تمرین بی هوازی به طور معنی‌داری در مقایسه با گروه کنترل معنی‌داری پیدا کرد(۰۵/۰>p). ظرفیت آنتی‌اکسیدانی تام(TAC) نیز در تمام گروه ها بجز گروه تمرین بی‌هوازی در مقایسه با گروه کنترل با افزایش معنی‌داری همراه بود(۰۵/۰>p).

نتیجه گیری: نتایج نشان داد، ده هفته مصرف مکمل آغوز به همراه تمرین هوازی اثر بخشی بهتری در کنترل استرس اکسایشی و بهبود ظرفیت آنتی اکسیدانی نسبت به گروه تمرین بی هوازی دارد.