۳ نتیجه برای سرداری
عباس دوستی، غلامرضا جوادی، سروش سرداری، محمدعلی شکرگزار، پوریا قاسمی دهکردی،
دوره ۱۲، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۸۶ )
چکیده
تعیین میـزان ایمنی‌زایـی واکسن ژنی دو گــانه حـامل ژن‌هـای پروتئین متصل شونده به پریپلاسم و پروتئین ۳۱ کیلو دالتونی لایه خارجی بروسلا ملیتنسیس در موش‌های بالب ـ سی
مقدمه و هدف: بروسلا یک باکتری داخل سلولی اختیاری است که عامل بیماری بروسلوز بوده و می‌تواند در انسان و دام‌ها ایجاد عفونت نماید. سویه‌های تضعیف شده این باکتری نظیر بروسلا ملیتنسیس سویه Rev۱ و بروسلا آبورتوس سویه‌های S۱۹ و Rb۵۱ هم اکنون به منظور پیشگیری از بروسلوز در دام‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما تا کنون واکسن مناسبی علیه بروسلا برای انسان شناخته نشده است. هدف از این تحقیق تعیین میزان ایمنی‌زایی واکسن ژنی دو گانه حامل؛ ژن‌های پلاسمید نوترکیب حامل ژن‌های مسئول سنتز پروتئین متصل شونده به پریپلاسم و پروتئین ۳۱ کیلو دالتونی لایه خارجی بروسلا ملیتنسیس در موش‌های بالب ـ سی بود.
مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه تجربی است که بر روی ۲۴ موش بالب ـ سی در تابستان سال ۱۳۸۶ در مرکز تحقیقات بیوتکنولوژی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد، انجام گرفته است. به این منظور ابتدا با کلون‌سازی ژن‌های مسئول سنتز آنتی‌ژن‌های مذکور، پلاسمید نوترکیب به عنوان واکسن ژنی تهیه گردید و سپس ، مقدار ۱۰۰ میکروگرم از آن در حجم ۵۰ میکرولیتر به عضله ران ۱۲ سر موش بالب‌ـ سی تزریق گردید و از ۱۲ موش بالب ـ سی دیگر نیز به عنوان گروه شاهد استفاده شد که به آنها به صورت مشابه بافر فسفاته نمکی تزریق گردید. این تزریقات در طی ۴ مرحله یعنی در روزهایی به فاصله ۱، ۷،۱۵ و ۳۰ انجام شد و میزان پاسخ ایمنی حاصل علیه بروسلوز به روش الیزا بررسی گردید. برای آنالیز دادهها از آزمون تی و نرم‌افزار SPSS استفاده گردید.
یافته‌ها: تزریقات عضلانی این واکسن ژنی دوگانه موجب بروز ایمنی سلولی در موش‌های بالب ـ سی گردیده و نتایج اندازه‌گیری میزان سایتوکاین‌ها از طریق الیزا، نشان دهنده افزایش سطح اینترفرون گاما و تغییرات کم سطح اینترلوکین ـ۴ در موش‌های واکسینه شده در مقایسه با گروه شاهد می‌باشد(۰۵/۰p< ).
نتیجه‌گیری: کاربرد توأم دو آنتی‌ژن پروتئین متصل شونده به پریپلاسم و پروتئین ۳۱ کیلو دالتونی لایه خارجی بروسلا، قادر به ایجاد ایمنی حفاظتی بالایی علیه بروسلوز می‌باشد که استفاده از فیوژن پروتئین نوترکیب حاصل از بیان این ژن‌ها نیز می‌تواند در راستای بررسی ایمنی‌زایی علیه بروسلا در تحقیقات آینده مد نظر قرار گیرد.
فریده سرداری کشکولی، فهیمه ثابتی، حیدر علی مردانی، مرضیه شایسته فرد،
دوره ۱۸، شماره ۱۰ - ( ۱۰-۱۳۹۲ )
چکیده
چکیده
زمینه و هدف: دوره آموزش بالینی، تنش‌زاترین دوره در آموزش پرستاری محسوب می‌شود. یکی از روش‌هایی که در سال‌های اخیر جهت ارتقاء آموزش بالینی پرستاری مورد توجه قرار گرفته و در مورد جنبه های مختلف آن از جمله تأثیر بر استرس تحقیقاتی انجام گرفته، منتورینگ می‌باشد. هدف این مطالعه بررسی تأثیراجرای برنامه پییرمنتورینگ بر میزان عوامل تنش‌زای محیط بالینی دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری آبادان بود.
روش بررسی: در این مطالعه موردـ شاهدی، تمامی دانشجویان ترم دوم پرستاری(۴۰ نفر)، که از نظر سن، جنس و معدل همگن بودند، به طور تصادفی دردوگروه مورد(۱۹نفر) و شاهد(۲۱ نفر) وارد مطالعه شدند. هر دو گروه تحت راهنمایی مربی مربوطه دوره کارآموزی خود را سپری کردند. در گروه آزمون به ازای هر ۴-۳ دانشجوی ترم دوم، یک دانشجوی ترم ۶ به عنوان منتور یا راهنما به همراه مربی مربوطه هدایت و حمایت از دانشجویان ترم دوم را در انجام مهارت‌های اصول و فنون پرستاری به عهده داشتند. ابزارگردآوری دادهها، پرسشنامه اطلاعات فردی و فرم بررسی تجربه بالینی بود. دادهها با آزمون‌های تی زوجی، تی دو نمونه‌ای مستقل و مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: بین میانگین نمره عوامل تنش‌زا قبل و بعد از اجرای برنامه در هر دو گروه اختلاف معنی‌دار دیده شد(۰۱/۰=p). اختلاف تفاضل میانگین عوامل تنش‌زای محیط بالینی دانشجویان دو گروه مورد و شاهد معنی‌دار نبود(۹۹/۰=(p.
نتیجه‌گیری : برنامه پییرمنتورینگ در کاهش عوامل تنش زای محیط بالینی دانشجویان تأثیر نداشت.
واژه‌های کلیدی: پییر منتورینگ، عوامل تنش زا، محیط بالینی، پرستاری
احمدرضا سرداریان، شیوا ترابی، شعله شهیدی، سحر قدسی بوشهری،
دوره ۲۵، شماره ۳ - ( ۴-۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: دانش دقیق درباره مورفولوژی کانال ریشه دندان برای انجام درمان ریشه استاندارد ضروری است. دندان‌های اینسایزور مندیبل معمولأ به صورت تک ریشه و تک کانال هستند، اما گاهی دارای کانال دوم می‌باشند که عدم توجه به آن سبب شکست در درمان‌های اندودنتیک می‌شود. لذا هدف از انجام این مطالعه، تعیین و مقایسه دقت رادیوگرافی پری اپیکال با CBCT در مشاهده کانال دوم در اینسیزورهای مندیبل بود.
روش بررسی: این مطالعه یک پژوهش تحلیلی، مقطعی است و از لحاظ شیوه گردآوری و تحلیل دادهها به طرحهای همبستگی تعلق دارد. جامعه آماری شامل ۲۹۲ تعداد رادیوگرافی پری اپیکال و CBCT از دندان‌های اینسیزور مندیبل در ۷۳ بیمار(شامل۴۱ زن و ۳۲ مرد) مورد بررسی قرار گرفت. تمام بیماران نیاز به تهیه این تصاویر برای پروسه درمانی خود داشتند. رادیوگرافی‌ها به وسیله دو دانشجوی دندانپزشکی آموزش دیده در برش‌های اگزیال، کرونال و کراس سکشنال ارزیابی شدند. تعداد کانال اینسیزور های پایین و شکل آن با توجه به طبقه بندی ورتوچی برای مورفولوژی کانال دندان ثبت شدو پایایی بین بررسی کنندگان توسط روش آزمون مجدد کوهنز بررسی شد و ۸۲/۰ بود. در صورت وجود هرگونه عدم اتفاق نظر بین دو دانشجو ، از رادیولوژیست مشورت گرفته می‌شد تا تصمیم نهایی را بیان کند. دادهها با استفاده از آزمون آماری تی تست تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: در بررسی CBCT دیده شد که ۴/۷۸ درصد از اینسایزورهای مندیبل یک کاناله و در بقیه موارد دو کاناله بودند، اما در بررسی با رادیوگرافی پری اپیکال هیچ‌کدام از دندان‌ها وجود دو کانال را نشان ندادند. دندان‌های سانترال نسبت به دندان‌های لترال و مردان در مقایسه با زنان تعداد موارد دو کاناله بیشتری داشتند. در طبقه‌بندی ورتوچی در میان دندان‌های دو کاناله بیشترین شیوع مربوط به تایپ چهار(۴/۶ درصد) و کمترین شیوع مربوط به تایپ سه(۴ درصد) بود.
نتیجه‌گیری: با وجود این که رادیوگرافی پری اپیکال یک روش روتین برای انجام درمان‌های ریشه می‌باشد، اما هنگامی‌که درمان ریشه با شکست مواجه می‌شود و یا احتمال حضور کانال دوم وجود دارد باید از رادیوگرافی CBCT بهره برد.
