سید علی موسوی اصل، دکتر شیرعلی خرامین ، ابوالقاسم هادی نیا، سید حمیدرضا رخشا، عبد الله پورصمد،
دوره ۱۴، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۸ )
چکیده
چکیده:
مقدمه و هدف: بررسی‌های مختلف نشان داده است که اگر مادران در دوران حاملگی دچار استرس‌های هیجانی شدید شوند، فرزندان آنها در معرض خطر انواع مشکلات قرار می‌گیرند. عوامل مختلفی از جمله، خانواده، همسر و دوستان حمایت کننده می‌توانند از این استرس‌ها بکاهند، ولی از آن مهم تر فراگیری روش‌ها و فنون مقابله با استرس از طریق تمرین روزانه آرامش و ریلکسیشن (آرامش آموزی عضلانی) است، لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش ریلکسیشن به مادران باردار بر شاخص‌های سلامت نوزادان از جمله ضریب آپگار، وزن، اندازه قد ، دور سر و نمره کولیک بعد از تولد می‌باشد.
مواد و روش‌ها: این مطالعه یک پژوهش کارآزمایی بالینی است که تعداد ۱۰۰ نفر از زنان باردار مراجعه کننده به مرکز بهداشتی درمانی شهری شهید دستغیب یاسوج طی سال‌های ۱۳۸۷ـ ۱۳۸۵به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. سپس به گروه آزمون آموزش ریلکسیشن داده شد و به گروه شاهد آموزش خاصی داده نمی‌شد، هر ماه یک بار پیگیری می‌شدند. در نهایت زمان زایمان و بعد از آن شاخص‌های سلامت نوزادان از جمله ضریب آپگار، وزن، اندازه قد، دور سر و نمره کولیک بعد از تولد اندازه‌گیری شدند. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزارSPSS و آزمون‌های آماری تی و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان دادکه بین وزن، اندازه قد ، دور سر و نمره کولیک نوزادان گروه آزمون در مقایسه با گروه شاهد تفاوت معنی‌داری وجود دارد(به ترتیب۰۰۰۱/p<، ۰۰۰۱/p<، ۰۰۱/p< و ۰۰۷/p<)، ولی بین ضریب آپگار دو گروه تفاوت معنی‌داری یافت نشد.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج حاصله می‌توان گفت که آموزش ریلکسیشن باعث ایجاد تفاوت در شاخص‌های سلامت، حین و بعد از تولد نوزادان می‌شود. این امر می‌تواند به متولیان سلامت در کمک به تولد نوزادان سالم از طریق قراردادن آموزش ریلکسیشن در برنامه‌های مراقبتی کمک شایانی نماید، آموزشی که ساده و قابل اجرا برای همه مادران باردار بوده و از طرفی هزینه چندانی را برای خانواده‌ها ومتولیان سلامت نیز در برنخواهد داشت.
واژه‌های کلیدی: ریلکسیشن. مادران باردار، نوزاد ، ضریب آپگار
کبری درخشان، امین محمدی، علی خواجه لندی،
دوره ۲۳، شماره ۲ - ( خرداد و تیر ۹۷ ۱۳۹۷ )
چکیده
زمینه و هدف: دیابت به عنوان شایع‌ترین اختلال غددی ـ متابولیکی شناخته شده است که به وجود آورنده عوارض ناتوان کننده چشمی، کلیوی، عصبی و قلبی است و پیامدهای زیستی، روانی، اجتماعی و اقتصادی جبران ناپذیری به بار می‌آورد. هدف از این مطالعه تأثیر تمرین‌های ورزشی در آب بر سطح هموگلوبین گلیکوزیله و پروتئین واکنشگر سی در زنان دیابتی نوع ۲ بود.
روش بررسی: این مطالعه از نوع نیمه تجربی است که۳۰ زن دیابتی نوع ۲ به صورت هدفمند انتخاب و در دو گروه کنترل(۱۵نفر) و آزمایش(۱۵نفر) به صورت تصادفی اختصاص یافتند. گروه آزمایش به مدت ۸ هفته و هر هفته ۳ جلسه و هر جلسه ۷۰ ـ۶۰ دقیقه پروتکل تمرین ورزشی را در استخر سرپوسیده انجام دادند. در طول این پژوهش هیچ مداخله‌ای بر روی گروه کنترل صورت نگرفت. داده‌ها به منظور مقایسه درون گروهی از تی همبسته و مقایسه بین گروهی از آزمون تی مستقل در سطح معنی‌داری ۰۵/۰>p تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد بر اثر تمرین‌های ورزشی در آب در گروه آزمایش، شاخص توده بدن(۰۱۵/۰>p)، نسبت دور کمر به باسن (۰۲۲/۰>p) و درصد چربی بدن(۰۴/۰>p) آزمودنی‌ها کاهش معنی‌داری پیدا کرده است. هم‌چنین نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که در مقایسه بین دو گروه شاخص مقاومت به انسولین(HOMA-IR)(۰۱۳/۰=p)،CRP (۰۰۱/۰=p) ، HbA۱C (۰۰۱/۰=p) در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش معنی‌داری را نشان داده است.
نتیجه‌گیری: به طور کلی می‌توان عنوان کرد می‌توان پیشنهاد کرد که هشت هفته فعالیت های ورزشی در آب با کاهش شاخص‌های آنتروپومتریک، سطوح CRP، هموگلوبین گلیکوزیله و هم‌چنین شاخص مقاومت به انسولین می‌تواند از دیابت نوع ۲ و عوارض متابولیکی ناشی از آن جلوگیری نماید.
