دکتر جواد بهار آراء ، دکتر نزهت موسوی‌فر، دکتر محسن جلالی ، فرزانه عدل،
دوره ۱۲، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۸۶ )
چکیده
چکیده:
مقدمه و هدف: درمان ناباروری با استفاده از بلوغ تخمک‌ها در محیط کشت آزمایشگاهی کاربردهای فراوانی دارد. این کار خطر تحریک بیش از حد تخمدان‌ها را کاهش داده و یک درمان جایگزین مناسب برای زنان دارای سندرم تخمدان پلی‌کیستیک می‌باشد که در اثر تحریک تخمدان برای لقاح آزمایشگاهی دچار مشکل می‌شوند. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر گنادوتروپین جفتی انسان بر میزان تخمک‌های بالغ شده انسان در محیط کشت و جنین‌های هشت سلولی ایجاد شده به روش تزریق اسپرم به سیتوپلاسم تخمک انجام گرفته است.
مواد روش‌ها: این مطالعه تجربی در سال‌های ۱۳۸۶ـ ۱۳۸۵ در مرکز تحقیقاتی درمانی ناباروری منتصریه دانشگاه علوم پزشکی مشهد و آزمایشگاه تحقیقاتی سلولی تکوینی دانشگاه آزاد اسلامی مشهد انجام شد. تعداد ۱۶۸ تخمک نابالغ از بین تخمک‌های به دست آمده از تخمدان زنان کاندید لقاح آزمایشگاهی به صورت تصادفی به سه گروه مساوی؛ کنترل، تجربی ۱ و ۲ تقسیم‌بندی شدند؛ تخمک‌های نابالغ در گروه کنترل حاوی محیط کشت جی یک به علاوه آلبومین سرم انسانی ۱۰ درصد، گروه تجربی ۱ حاوی محیط کشت جی یک و آلبومین سرم انسانی ۱۰ درصد به علاوه گنادوتروپین جفتی انسان (۱۰ واحد در میلی‌لیتر) و گروه تجربی ۲ حاوی محیط کشت جی یک و آلبومین سرم انسانی ۱۰ درصد به علاوه گنادوتروپین جفتی انسان(۵ واحد در میلی‌لیتر) قرار داده شدند. میزان تخمک‌های بالغ شده پس از ۲۴ ساعت بررسی گردید. سپس تخمک‌های بالغ شده به روش تزریق اسپرم به سیتوپلاسم تخمک بارور شده و در ادامه تعداد رویان‌های هشت سلولی ایجاد شده ۷۲ ساعت پس از لقاح به وسیله میکروسکوپ معکوس بررسی گردید. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون آماری مجذور کای تحلیل گردید.
یافته‌ها: یافته‌های این تحقیق نشان داد که هر دو غلظت گنادوتروپین جفتی انسان مورد استفاده سبب افزایش معنی‌دار میزان بلوغ اووسیت‌های نابالغ انسانی در هر دو گروه تجربی ۱ و ۲ در مقایسه با گروه کنترل شده است. همچنین میزان رسیدن رویان‌ها به مرحله هشت سلولی در دو گروه تجربی افزایش معنی‌داری نسبت به گروه کنترل نشان داد (۰۵/۰p< ). مقایسه آماری بین دو گروه تجربی ۱ و۲ با یکدیگر نشان داد میزان بلوغ اووسیت‌های نابالغ اختلاف معنی‌دار ندارد، اما تعداد رویان‌های هشت سلولی در گروه تیماری گنادوتروپین جفتی انسان(۵ واحد در میلی‌لیتر) نسبت به گروه تیماری گنادوتروپین جفتی انسان (۱۰ واحد در میلی‌لیتر)افزایش معنی‌داری نشان داد.
نتیجه‌گیری: هر دو غلظت گنادوتروپین جفتی انسان در محیط کشت باعث افزایش میزان تخمک‌های نابالغ انسانی و جنین‌های ایجاد شده به روش تزریق اسپرم به سیتوپلاسم تخمک می‌شوند، اما استفاده از غلظت گنادوتروپین جفتی انسان (۵ واحد در میلی‌لیتر) سبب افزایش بیشتر میزان جنین‌های هشت سلولی ایجاد شده می‌شود.
واژه‌های کلیدی: بلوغ آزمایشگاهی اووسیت‌ها، گنادوتروپین جفتی انسان، تزریق اسپرم به سیتوپلاسم تخمک
