۳ نتیجه برای آقامحمدی
محمود عیدی، حمزه حسین‌زاده، خسرو کلاهدوزان، داود آقامحمدی،
دوره ۱۲، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۶ )
چکیده
مقدمه و هدف: روش بیهوشی با جریان گازی کم که در آن جریان گاز تازه کمتر از حجم دقیقه‌ای بیمار میباشد باعث بهبود مراقبت از بیمار می‌شود ومزایایی دارد از جمله؛ کاهش هیپوترمی حین عمل، کاهش لرز بعد از عمل و افزایش منافع اقتصادی و زیست محیطی. هدف از این مطالعه تعیین اثر بیهوشی استنشاقی با جریان گازی کم بر وضع همودینامیک حین عمل و مقایسه آن با بیهوشی با جریان گازی زیاد بود.
مواد و روش‌ها: این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی یک سو کور آینده‌نگر بود، در سال ۱۳۸۴ در بیمارستان امام خمینی تبریز انجام گرفت. در این بررسی ۹۷ بیمار با وضعیت فیزیکی I و II که کاندیدای عمل لاپاراتومی بودند بعد از القاء معمولی بیهوشی، در مرحله نگهداری به دو گروه I (بیهوشی با جریان زیاد) و گروه II (بیهوشی با جریان کم) تقسیم شدند. تمام بیماران در طول عمل از نظر فعالیت الکتریکی قلب، فشار خون، ضربان قلب، درصد اشباع اکسیژن، دی اکسید کربن انتهای بازدمی، درجه حرارت، اندازهگیری درصدهای دمی و بازدمی اکسیژن و نیتروس اکساید و هالوتان مانیتور شدند. ۴۶ بیمار تحت بیهوشی با جریان زیاد و ۵۱ بیمار تحت بیهوشی با جریان کم قرار گرفتند. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های آماری مجذور کای، مان ویتنی یو، تی غیر زوجی و تکراری آنالیز گردید.
یافتهها: میانگین فشارخون در گروه I قبل از عمل (سیستول۲۰±۱۳۸ و دیاستول ۱۵±۷۸ میلی‌متر جیوه )، حین عمل (سیستول۳۱±۱۰۵ و دیاستول۱۰±۶۴ میلی‌متر جیوه ) و در ریکاوری (سیستول۱۵±۱۱۶ و دیاستول۱۳±۷۰ میلی‌متر جیوه ) بود. میانگین فشارخون در گروه II قبل از عمل (سیستول۲۲±۱۳۹ و دیاستول۲۲±۷۹ میلی‌متر جیوه )، حین عمل (سیستول۲۱±۱۲۲ و دیاستول ۱۷±۷۵ میلی‌متر جیوه ) و در ریکاوری (سیستول۱۵±۱۱۸ و دیاستول۱۷±۷۷ میلی‌متر جیوه ) بود که تفاوت‌های موجود معنی‌دار است)۰۱/۰.(p= میانگین ضربان قلب در گروه I قبل از عمل ۱۸±۹۰ ، حین عمل ۱۴±۷۰ و در ریکاوری ۱۲۶ ضربان در دقیقه بود. در گروه II ، میانگین ضربان قلب قبل از عمل ۲۱±۹/۸۷، حین عمل ۱۶±۸۶ و در ریکاوری ۱۷±۱۰۴ ضربان در دقیقه بود که تفاوت‌ها معنی‌دار بوده است. اختلاف معنی‌داری از نظر جنس، سن و وزن بین دو گروه وجود نداشت.
نتیجهگیری: نگهداری بیهوشی با جریان کم گازهای بیهوشی، وضع همودینامیک بیشتری را حین عمل جراحی حفظ می‌کند.
دکتر همایون آقامحمدی ، دکتر صدراله محرابی محرابی سی‌سخت ، دکتر علی اکبر زاده‌پاشا، دکتر مهدی اکبرتبار طوری،
دوره ۱۳، شماره ۳ - ( ۹-۱۳۸۷ )
چکیده
چکیده:
مقدمه و هدف: به طور معمول رزکسیون ترانس یورترال پروستات تحت بی‌حسی نخاعی یا بیهوشی عمومی انجام می‌شود. یک روش جایگزین استفاده از تزریق داروهای بی‌حسی موضعی همراه تزریق داروهای آرام‌بخش جهت این عمل میباشد. هدف این مطالعه ارزیابی کارایی و عوارض بی‌حسی موضعی همراه با تزریق داروهای آرام‌بخش جهت انجام این عمل میباشد.
مواد و روش‌ها :در این کارآزمایی بالینی آینده‌نگر که طی سال‌های۱۳۸۵ ـ ۱۳۸۴ در بیمارستان شهید لبافی‌نژاد تهران انجام شد، ۶۰ بیمار با بزرگی خوش‌خیم پروستات که کاندید عمل جراحی رزکسیون ترانس یورترال پروستات بودند، به طور تصادفی به دو گروه ۳۰ نفره تقسیم شدند. در گروه اول بی‌حسی نخاعی به روش استاندارد انجام شد. در گروه دوم ۵ دقیقه قبل از شروع عمل ۲۵ میلی‌گرم دیازپام همراه با ۵۰ ـ ۲۵ میلی‌گرم پتیدین داخل وریدی تزریق می‌شد. سپس ۱۰ میلی‌لیتر ژل لیدوکائین ۲ درصد در پیشابراهه تزریق و پوست ناحیه سوپراپوبیک با ۲ میلی‌لیتر لیدوکائین ۱ درصد بی‌حس و با استفاده از یک نیدل نفرستومی شماره ۲۲ از محل بی‌حس شده وارد و با هدایت انگشت۲۰ـ۱۰ میلی‌لیتر لیدوکائین ۱ درصد در سطح سروزی جلوی رکتوم و اطراف رأس پروستات تزریق شد. برای بـــی‌حسی عصب پشتی آلت ۱۰ ـ ۵ میلی‌لیتر لیدوکائین ۱ درصد در قاعده آلت و زیر استخوان پوبیس تزریق و سپس در کلیه بیماران عمل به روش استاندارد انجام شد. در صورت عدم ایجاد بی‌حسی مناسب یا عدم تحمل بیمار روش بیهوشی مناسب انجام می‌شد. شدت درد حین و بعد از عمل با معیار سنجش بصری درد اندازهگیری شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون‌های آماری مجذور کای، فیشر و مان‌ویتنی تحلیل گردید.
یافتهها: متوسط اندازه پروستات در گروه با بی‌حسی موضعی ۲۵ گرم (دامنه ۵۰ ـ۱۰) و در گروه با بی‌حسی نخاعی ۵/۲۷ گرم (دامنه ۵۰ ـ۱۰) بود. در گروه با بی‌حسی موضعی ۲۵ بیمار(۳/۸۳ درصد) فاقد درد یا درد خفیف داشتند و ۵ بیمار( ۷/۱۶ درصد) درد متوسط تا شدید را گزارش کردند. در گروه با بی‌حسی نخاعی دو نوع شدت درد بالا به ترتیب در ۲۶ و ۴ بیمار (۷/۸۶ و ۳/۱۳ درصد) گزارش شد. درد غیر قابل تحمل در گروه ۱ و۲ به ترتیب در ۷ و۴ بیمار (۳/۲۳ و ۳/۱۳ درصد) مشاهده شد. ۳ بیمار در گروه با بی‌حسی نخاعی (وجود درد و نارضایتی) و ۵ بیمار در گروه با بی‌حسی موضعی(۳ نفر درد شدید و ۲ نفر عدم رضایت) نیاز به بیهوشی عمومی یا استفاده از سایر داروها مانند کتامین داشتند. دو بیمار در گروه نخاعی بعد از عمل سردرد متوسط داشتند و از نظر سایر یافتهها تفاوت قابل ملاحظهای با هم نداشتند.
نتیجهگیری: بی‌حسی موضعی همراه با تزریق داروهای آرام‌بخش و مسکن یک روش مناسب، کارا و ایمن جهت انجام رزکسیون ترانس یورترال پروستات در بیماران دارای پروستات با وزن کمتر از ۵۰ گرم میباشد.
واژه‌های کلیدی :پروستات، رزکسیون درون پیشابراه، بی‌حسی موضعی
مژگان آقامحمدی، عبدالحمید حبیبی، روح اله رنجبر،
دوره ۲۱، شماره ۱۲ - ( ۱۲-۱۳۹۵ )
چکیده
چکیده
زمینه و هدف: بی‌تحرکی وعدم فعالیت بدنی، خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی، دیابت، عملکرد ریوی و کیفیت خواب را افزایش می‌دهد و فعالیت و ورزش منظم میتواند بسیاری از این عوامل خطرزا را تعدیل کند. هدف از تحقیق حاضر تأثیر یک دوره تمرین هوازی بر سطح سرمی‌نیتریک اکساید، شاخصهای عملکردی ریوی و کیفیت خواب زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ بود.
روش بررسی: در این مطالعه نیمهتجربی، ۲۰ زن دیابتی نوع۲ انتخاب و در دو گروه تجربی(۱۲ نفر) و کنترل(۸ نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین هوازی به مدت شش هفته(۴ جلسه در هفته، با شدت ۵۰ تا ۸۰ درصد ضربان قلب ذخیره) اجرا شد که هر هفته به زمان و شدت تمرین اصلی(۵۰ تا ۸۰ ضربان قلب ذخیره) افزوده می‌شد. تمرین‌های اصلی هوازی در قالب ۶ زنجیره ارایه شد که هر زنجیره شامل ۳۲ حرکت بود. شاخصهایFVC ،FEV۱ و سطح نیتریک اکساید قبل و پس از مداخله اندازهگیری شد و از پرسشنامه Pittsburgh Sleep Quality Index جهت ارزیابی کیفیت خواب استفاده گردید. داده‌های آماری با استفاده از آزمون آماری تی وابسته، تحلیل کوواریانس و آزمون همبستگی پیرسون تجزیه وتحلیل شدند.
یافتهها: شش هفته تمرین هوازی کاهش معنی‌داری در امتیاز کیفیت خواب و افزایش معنی‌داری در غلظت سرمی‌نیتریک اکساید و حجمهای ریوی(FVC و FEV۱) در مقایسه با گروه کنترل ایجاد کرد(۰۵/۰p≤)، اما ارتباط معنی‌داری بین حجمهای ریوی و امتیاز کیفیت خواب مشاهده نشد.
نتیجهگیری: فعالیت منظم هوازی میتواند اثر قابل ملاحظهای بر افزایش سطوح نیتریک اکساید و برخی از شاخصهای عملکردی ریوی و در نتیجه بهبود کیفیت خواب در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ داشته باشد.
